6. Bölüm: İstanbul'un İşgali

İstanbul Neden Önemli?

İngiliz derin devletinin, Osmanlı ve Türk toprakları hakkındaki planlarının ilk yazıya döküldüğü eser, 5 Eylül 1876'da basılan Bulgarian Horrors and Question of East (Bulgar Korkuları ve Doğu Sorunu) adlı kitaptır. Bu eserin yazarı William Ewart Gladstone, 4 ayrı dönemde toplam 15 yıl İngiltere başbakanlığı yapmıştır. İngiliz Kraliçesi'ne Danışma Kurulu olarak görev yapan ve İngiliz derin devletinin önemli kurumlarından biri olan Privy Council'deki üyeliğini 57 yıl boyunca sürdürmüştür. Kitabın ilerleyen bölümlerinde detaylı tanıtacağımız Lord Curzon, Lloyd George ve Horace Rumbold gibi işgal dönemi siyasetçileri de bu konseyin üyesidir. Gladstone bu 64 sayfalık kitapta Doğu Sorunu adı altında Osmanlı'nın parçalanma planını anlatmıştır.

Gladstone kitabında, imparatorlukları içten dağılmaya yöneltecek gizli taktikler vermiştir. Nitekim, kitabın yayınlanmasının hemen ardından İngiliz politikacılarda Osmanlı azınlıkları sevgisi baş gösterecektir. Bağımsızlık isteyen azınlıklar desteklenecek ve Osmanlı aleyhine tahrik edilecektir. Gladstone Bulgar, Lloyd George Yunan ve Ermeni, Lord Curzon Kürt ve Churchill ise Arap dostu görünümünde ortaya çıkmışlardır. Şunu belirtmeliyiz, dünya liderlerinin çeşitli ülkelerle, etnik gruplarla dostluk kurması elbette güzeldir ve isteyeceğimiz bir şeydir. Fakat burada belirtilen dostluklar, İngiliz çıkarlarını korumak ve özellikle Osmanlı'yı çökertmek amacıyla oluşturulmuş sözde dostluklardır. Menfaat bitince söz konusu dostluklar da daima bitmiş ve kullanılan piyonlar hemen harcanmıştır.

Gladstone'un kitabı tam bir kara propaganda örneğidir. (Kitapta geçen ifadelerden necip Türk Milletini tenzih ederiz) Söz konusu kitapta Türkler, "insanlığın dev bir insanlık dışı örneği" olarak tanımlanmakta ve dünyadan tasfiye edilmeleri gerektiği vurgulanmaktadır. Kitapta Gladstone, Osmanlı hükümetine yönelik olarak, "hiçbir hükümetin işlemediği kadar günah işlemiş, hiçbir hükümet onun kadar günahkarlığa saplanmamış ve hiçbiri onun kadar değişime kapalı olmamıştır" iftiralarını ortaya atmıştır. Bu iftiraların tek sebebi, Gladstone'un gerçekte Osmanlı'yı tamamen parçalamak isteyen İngiliz derin devletinin en güçlü adamlarından biri olmasıdır.

Çanakkale Savaşı'yla Başlayan Derin Plan

İngiliz derin devleti Osmanlı'yı bölme planının son darbesini Çanakkale çıkarması ile gerçekleştirmeye çalıştı. Fakat Çanakkale Savaşı, derin devletin hiç beklemediği bir kahramanlık örneği olarak tarihe geçti. Avrupa'nın yıllardır "hasta adam" olarak küçümsediği Osmanlı ordusu, iki büyük kuvvetin tam güçleriyle saldırdıkları Çanakkale Boğazı'nı canı pahasına korudu. Anzaklardan, İngilizlerden, Kuzey Afrikalılardan, Hintlilerden, Fransızlardan oluşan müttefik ordularını, geri çekilmek zorunda bıraktı. Bu askeri başarı, İngiliz derin devletinin bölme planlarını 1918'e yani Mondros Mütarekesi'nin ardına bıraktı.

İngilizler ve Anzaklar Gelibolu Yarımadası'nda. Kıyılarda tutunabilmek için siperler kazan bu askerlere, Gelibolu'ya çıkma izni verilmemiştir. (1915)

Oysa Osmanlı Devleti, sadece 4 yıl evvel, uzunca bir dönem yönetimi altında olan Balkan devletlerinin orduları karşısında ağır bir yenilgi almıştı. Öyle ki, Bulgar ordusunun İstanbul'u işgal etmesini tifo ve kolera salgını engellemişti. İtilaf orduları da, bu yenilgiyi göz önünde tutup Çanakkale Savaşı'nın çok kısa sürede zaferle biteceğine emindi. Fakat Türk ordusu 250 bin şehit vermesine rağmen Çanakkale kapısını açmadı. İstanbul'dan askeri okul öğrencileri gönüllü olarak savaşa gidip burada şehit olmayı göze aldılar. Galatasaray Lisesi 1915 ve 1916 senelerinde hiç mezun veremedi. 1917'deyse mezun sayısı sadece 5'di. İstanbul Lisesi, sadece 19 Mayıs 1915 taarruzunda 50 öğrencisini şehit verdi. Vefa Lisesi ve Çapa Erkek Öğretmen Okulu da aynı yıllarda hiç mezun veremedi. Balıkesir Lisesi ve Balıkesir Erkek Muallim Mektebi 1914-1918 yıllarında sadece 2 mezun verdi. Trakya'daki birçok okulun, babaları Balkan savaşında şehit düşen öğrencileri, gönüllü olarak Çanakkale Savaşı'na gitmiş ve orada şehit olmuşlardı. Sivas, Trabzon, Konya, Erzurum ve Kastamonu liseleri de 1916-1917 mezunlarını Çanakkale'de toprağa vermişlerdi. Bu okullu neslin kaybı, etkisini hem Kurtuluş Savaşı'nda hem de cumhuriyetin ilk yıllarında gösterecekti. İngiliz derin devletinin planları henüz 18 yaşını bile bulmamış masum Türklerin şehit kanı ile engellenmişti. Bugün PKK terörüne şehit verdiğimiz askerlerimiz, subaylarımız, polislerimiz, öğretmenlerimiz de bu tablonun benzerini oluşturmaktadır. Allah vatanımızı şehitlerimizle bereketlendirmiştir. Anadolu toprakları şehit kanıyla sulandığı için vatan olmuştur.

18 Mart 1915 tarihinde gerçekleşen deniz muharebesinde İngiliz ve Fransız savaş gemileri etkisiz hale getirilmiştir.

50 students of the Istanbul High School had been martyred in just one battle, which took place on May 19, 1915. Vefa High School and Çapa Teaching School for Boys also didn't have any graduates during those same years. Balıkesir High School and Balıkesir Teaching School for Boys had only 2 graduates from 1914 to 1918. Students in many schools in Thrace, after previously having their fathers martyred in the Balkan wars, didn't hesitate to volunteer to fight in the Battle of Gallipoli and become martyrs themselves. Even schools from distant cities such as Sivas, Trabzon, Konya, Erzurum and Kastamonu lost their 1916-1917 graduates as honorable and noble martyrs of Gallipoli. The effects of the loss of this educated generation would be severely felt both during the Turkish War of Independence and the first years of the Republic. Yet, it had been the bravery and the blood of those martyred innocent Turkish youngsters no older than 18 that thwarted the sinister plans of the British deep state. Today, the situation is not very different. Once again, due to the terrorist PKK, we have many martyrs that had been soldiers, officers, police, and teachers. God blessed our country with many martyrs; Anatolia is our homeland because its soil is soaked with the blood of our honorable martyrs.

Çanakkale Savaşı'nda kahramanlık destanı yazan Seyit Onbaşı

I. Dünya Savaşı'nın ardından imzalanan Mondros Mütarekesi ile savaş Osmanlı Devleti açısından sona ermişti. Mütareke aynı zamanda İngiliz derin devletinin parçalama planının uygulanmasına da öncü oldu. Mütareke'nin "İtilaf Devletleri, güvenliklerini tehdit edecek bir durumun ortaya çıkması halinde herhangi bir stratejik yeri işgal etme hakkına sahip olacaktır." maddesi gerekçe gösterilerek İngiltere'nin "Doğu Sorununa Çözüm" olarak adlandırdığı parçalama planı yürürlüğe girdi. Bu planın en önemli hedefi de İstanbul'un işgalidir. İstanbul, I. Dünya Savaşı'ndan yenik çıkan İttifak Devletleri başkentleri arasında, savaş sonrası işgal edilen tek başkentti. İstanbul'un işgali ilk olarak Lord Curzon tarafından ortaya atıldı.278

Türk ordusu, 250 bin şehide rağmen Çanakkale'de geçit vermemiştir.

Çanakkale Savaşı'nın çocuk kahramanları, Türk olmanın ne demek olduğunu tüm dünyaya göstermişlerdir. Galatasaray Lisesi, 1915 ve 1916 yıllarında tek bir mezun bile verememiştir.

İngiliz Derin Devleti İstanbul'un İşgaliyle Birçok Hedefi Yerine Getirecekti

Çanakkale Savaşı'ndaki Türk kahramanlığı, İngiliz derin devletinin uluslararası arenada küçük düşmesine sebep olmuştu. İslam başkenti işgal edilerek yaşanan yenilginin intikamı alınacaktı. Çanakkale Savaşı'nı planlayan, ilan eden ve uygulamaya koyan siyasetçilerin tamamı İngiliz derin devletinin emirleri doğrultusunda hareket ediyordu ve Çanakkale yenilgisi sonrası İngiliz kamuoyunda saygınlıklarını kaybetmişlerdi. İşgal maddesi ile bu kadrolar tekrar halkı etkileyecek konuma gelmeye çalıştılar. Ana strateji buydu.

İstanbul, Osmanlı başkenti olmasının yanı sıra, İslam dünyasının başkenti ve Müslümanların Halifesi'nin yaşadığı şehirdi. İngiliz derin devletine göre, işgal edilmiş bir başkent, başta Hindistan olmak üzere İngiliz iktidarı altında yaşayan Müslümanlara karşı bir gövde gösterisi olacaktı. İngiltere aleyhtarı ayaklanmalar ya da bağımsızlık hareketlerinin önüne set çekecekti. Bu sayede Müslümanların bir bayrak altında birleşmesi de engellenecek ve İngiliz hegemonyası bu topraklarda güçlendirilecekti.

İstanbul'un işgal kararı, iki boğazın kontrolünü de beraberinde getirdi. İstanbul Boğazı'nda demirli İngiliz donanması Marmara'nın çıkışını kontrol ediyordu. Çanakkale Boğazı bölgesi de İngiliz askerlerinin kontrolü altına girdi. Artık Marmara Denizi'ne dolayısıyla da Karadeniz'e giriş ve çıkış İngiliz kontrolündeydi. Bu sayede hem Rus donanmaları kontrol altında tutulabilecekti, hem de Rus ticareti vergilendirilebilecekti. Bu, yeni kurulan Bolşevik Rusya üzerinde stratejik bir üstünlük demekti. Rusya'nın, Avrupa yakınlarındaki tek limanı olan St. Petersburg ya da Sovyet dönemi ismiyle Leningrad limanı 6 ay boyunca donmuş durumda kalıyordu. Donanma için coğrafi ve stratejik altyapıya sahip değildi. Bu nedenle Ruslar, uzun zamandır sıcak denizlere inme planı gütmekteydi. Her ne kadar Karadeniz, Rus gemilerinin kontrolünde olsa da, boğazları kontrol eden devlet bu hakimiyeti esaret altına alıyordu. İngilizler, İstanbul ve boğazları işgal ederek devrim sonrası Rusya'yı da elinin altında tutmayı planlıyordu.

İngiliz derin devleti, Bolşeviklerin, Türk bağımsızlık hareketi ile yakınlaşmasını da mercek altına almıştı. Rusların tekrar güçlenip emperyalist bir politika gütmeye başlamasını büyük bir ihtimal olarak görüyordu. Onlara göre boğazların ve İstanbul'un İngiliz kontrolünde olması bu genişlemenin önüne set çekebilecekti.

1. İstanbul Boğazı'nda itilaf devletleri donanması ve şehri havadan kontrol eden Fransız uçağı2. İstanbul'un işgali sırasında Boğaz'daki İngiliz donanması

İstanbul'un işgali ile İngiliz derin devletinin bir başka amacı da Halifenin sömürgeler üzerindeki etkisini kırmak ve Müslüman dünyasına artık padişahın yani Halifenin ve tüm Osmanlı Devleti'nin İngiliz kontrolüne geçtiğini göstermekti. Böylece Osmanlı'ya sadık kalmak isteyebilecek Müslüman tebanın cesareti kırılacak, bölgenin aşiret liderleri, dini liderler ve azınlık önderleri de artık İngilizlerden korku duyacaklardı. Kısaca dosta düşmana, Osmanlı Devleti'nin geri dönüşünün olmayacağı açık ve sarih bir şekilde ilan edilmiş olacaktı. İşgal, İngiliz İmparatorluğu'nun gücünün zirvesi demekti. İşgalle hem sömürgelerindeki İslami uyanışı bastıracak hem de yeni sömürgelerde kolayca yol alabilecekti.

İstanbul'un işgalinin en önemli sembolik mesajı ise Türklerin Avrupa'dan çıkartılmasının delili olmasıdır. İstanbul, tarih boyunca her dönemde Avrupa'nın "Doğu Başkenti" olmuştur. Avrupa medeniyetinin ilk temsilcileri olarak görülen Antik Yunanlar, Venedikliler, Roma İmparatorluğu, Ceneviz yöneticileri ve Bizans İmparatorluğu hep bu güzel şehri mesken edinmişlerdir. 600 yıllık Osmanlı hakimiyeti de Türklerin Avrupa devleti olarak kabul görmesini sağlamıştır. Bu nedenle İngiliz derin devletine göre işgal Türklerin Avrupa'dan sürüldüğü manasına gelecekti.

İngiliz kamuoyu, Osmanlı'nın I. Dünya Savaşı'nda Almanya ile ittifak etmesini kendilerine ihanet olarak görüyordu. Oysa daha önce detaylı incelediğimiz gibi bu ittifak, zaten İngiliz derin devletinin yönlendirmesiyle mecburen gerçekleşmişti. Çeşitli mahfillerde bu sözde ihanetin cezasız kalmaması gerektiği seslendiriliyordu. İngiliz derin devleti, İstanbul'un işgali ile Osmanlı Devleti'ne ağır bir ceza vereceğine ve kendince Türklere bir bedel ödeteceğine inanıyordu. İstanbul'un Türklerin elinden alınmasının, savaş yenilgisinin en belirgin kanıtı olacağını düşünüyordu. Böylece İslam dünyasının da artık Türkleri "İslam'ın muzaffer askeri" olarak görmeye son vereceklerini sanıyordu. İngiliz derin devleti için bu işgal o kadar sert ve küçük düşürücü şekilde yapılmalıydı ki, Türklerin geri dönülemeyecek bir şekilde tükendiği görüşü hakim kılınmalıydı. İngiliz derin devleti, kendi hakimiyet politikası için bunun temel bir gereksinim olduğuna inanıyordu. İngiliz derin devletinin Osmanlı'ya yönelik hastalıklı zihniyeti tam olarak bu şekildeydi.

Fakat İngilizlerin evdeki bu hesabı Anadolu'nun kapısından döndü. Mustafa Kemal ve arkadaşlarının önderliğindeki Anadolu bağımsızlık hareketi, tüm dünyaya bir kez daha Türklerin neden İslam'ın muzaffer askeri olarak kabul edildiğini gösterdi. Üç sene içinde, I. Dünya Savaşı'nın galip devletleri, ağır bir yenilgi ile başları önlerinde Anadolu'yu terk etmek zorunda kaldılar. Fransızlar, İtalyanlar, Yunanlar ve İngilizler birer birer yenilgiyi kabul ettiler ve Anadolu'dan askerlerini çektiler.

(1) Harbiye-Şişli yolu üzerinde işgal kuvvetlerinin yürüyüşü(2 and 3) Bİngiliz askerleri Beyoğlu'nda geçit töreninde(4) İstiklal Caddesi'nde işgal kuvvetleri

Avrupa'nın Derin Tuzaklarını Altüst Eden Merkez: İstanbul

İngiliz derin devleti, İstanbul'un, Avrupa güç dengelerini altüst eden önemli bir merkez olduğunu görmekteydi. Bu nedenle İstanbul, Boğazlar ve Trakya'nın Osmanlı hükümetinin denetiminde kalmaması gerektiğine inanıyordu. İstanbul'a sahip olmayan bir Türk devletinin, artık Avrupa'yı ilgilendiren konularda söz sahibi olma hakkının ortadan kalkmış olacağını düşünüyordu.

İngiliz derin devleti, Osmanlı'yı yıkma planını hep farklı amaçların arkasına sakladı. I. Dünya Savaşı döneminde bu emperyalist projenin maskesi, azınlık haklarını korumak oldu. İngiliz kamuoyunda, Osmanlıların Hristiyan tebaasına karşı güya acımasız politikalar güttüğü, başta Ermeniler ve Rumlar olmak üzere Osmanlı topraklarındaki Süryanilerin, Hristiyan Arapların sözde tehlike altında olduğu propagandası yaygınlaştı. Bu propagandanın temelini ise Anadolu'nun gerçek sahiplerinin Hristiyanlar olduğu ve bu bölgenin Türkler tarafından zorla gasp edildiği iftirası üzerine kurdular. Örneğin, Parlamenter James Bryce, Lordlar Kamarası'ndaki konuşmasında, "Küçük Asya, Ermenistan, Suriye ve Arabistan'da 1000-1500 yıl önce uygarlıklar bulunduğunu" söylüyordu. "Daha sonra 600 yıl boyunca sözde Türk vahşetinin bu uygarlıkları yok ettiğini" iddia ediyordu. "Tekrar eski uygarlıklarını elde etmeleri için ise onların bölgedeki temsilcilerine bağımsızlık verilmesine İngiltere'nin yardımcı olması gerektiği" yalanını savunuyordu. İngiliz derin devleti, İstanbul'un işgaliyle bu sözde "adaletsiz" politikaların son bulacağı iddiasındaydı. İstanbul'un, Türklerin milli başkenti olmadığı ve şehrin çoğunluğunu gayri Müslimlerin oluşturduğunu iddia eden yazılar İngiliz gazetelerinde sıklıkla yer almaktaydı. Oysa 1919 yılındaki nüfus sayımına göre İstanbul'un %67'si Müslümanlardan oluşmaktaydı. Bu oran gerçekte daha da fazlaydı, fakat Müslüman nüfusun bir kısmı Balkan Savaşları ve 1. Dünya Savaşı'nda cephelere gidip şehit olmuştu.

1900'lerde İstanbul

İşgal Kuvvetleri İstanbul'da

İşgal Kuvvetleri Taksim'de

İşgal yıllarında Karaköy Limanı'nda İngiliz Birlikleri

Dahası azınlık politikaları, İngiliz derin devletinin yaygınlaştırmaya çalıştığı kanının aksine son derece özgürlükçü ve sevecendi. Azınlık hakları Osmanlı içinde 600 yıl boyunca korunmuştu ve azınlıklar daima Osmanlı'nın bir parçası olarak yaşamış ve devlet kademelerinde dahi görev almışlardı. Genellikle sanat ve ticaretle uğraşan azınlıklar, daima İmparatorluğun ve İstanbul'un en güzel yerlerinde varlık içinde yaşamış ve destek görmüşlerdi. Hatta İmparatorluğun yıkılmasından sonra da Türkiye toprakları üzerindeki varlıklarını sürdürmüşler ve yeni Türk devletine destek olmuşlardı. Dolayısıyla, azınlıklar üzerinden yaygınlaştırılan söylentiler yalnızca bir kara propagandaydı. O dönemde İstanbul'a istihbarat için gelmiş bir kısım İngiliz ajanlar bile, sonradan Türklerin azınlık politikasını takdir etmişlerdir.

Bu gerçeğe rağmen İngiliz derin devleti, azınlıklar üzerinden kara propagandaya devam etmiş, özellikle "haksızlığa uğrayan farklı millet, farklı din" kozunu oynayarak etki uyandıracağından emin olmuştu. Nitekim de öyle oldu. İngiliz derin devletinin işgal politikası bazı azınlık temsilcilerinde destek buldu. İstanbul Rum Patriği, Paris Konferansı'na gönderdiği bir mektupta Doğu Sorunu'nun (Osmanlı'nın parçalanması), İstanbul tekrar Yunan kontrolüne geçmediği sürece çözümlenemeyeceğini yazmıştı.

Benzer şekilde Osmanlı'nın Hristiyan tebaaları Mısır'daki Kıptiler, Lübnan'daki Marunîler ve Suriye'deki Hristiyan Asurlular, tıpkı İstanbul Rumları gibi işgali bağımsızlıklarının bir ön adımı olarak görüp desteklediler. Osmanlı tebaasında sadece Museviler, başta Haham Naum Efendi olmak üzere Avrupalı işgalciler karşısında Türklerin yanında yer aldılar.

İngilizlerin İşgal İçin Uyguladığı Taktikler

İngiliz derin devleti, İstanbul'u işgal ederken birçok farklı taktik kullanmıştır. Benzer yöntemler bugün de devam etmektedir. Söz konusu taktiklerin deşifre edilmesi, ülkemizin ve tüm dünyanın içinde bulunduğu tehlikenin anlaşılması için de elzemdir. 100 yıl sonra da yürürlükte olan "Türklerin Anadolu'dan çıkarılması planı" en yüksek noktasına İstanbul'un işgali ile ulaşmıştır. İngiliz derin devleti, bu amaca ulaşmak için kendi kamuoyunu hatta müttefiklerini bile kandırmakta bir mahsur görmemiştir. Milyonlar, bir avuç sözde derin devlet yöneticisinin oyuncağı olmuştur. Şöyle ki;

◉ İngiliz Derin Devleti Başlarda Anadolu'ya Göz Koymadığını Savunmuştur

Yemen'de 7. Kolordu Komutanı Tevfik Paşa ve pek çok vatansever komutan, İngiliz derin devletine geçit vermedikleri için sürgün edilmişlerdir.

İngiliz Başbakanı Lloyd George, 5 Ocak 1918'de Parlamento'da yaptığı konuşmada milletvekillerine; İstanbul, Anadolu ve Trakya için herhangi bir savaş olmayacağını savunmuştur. Bu tarif edilen coğrafya, Osmanlı Devleti'nin Türk nüfusunun çoğunlukta olduğu topraklardır. Aslında burada Lloyd George, bir hedef şaşırtmacası yapmaya çalışmış ve İngiltere'nin bu bölgelerde gözü olmadığına dair kendi halkını ve Osmanlı'yı manipüle etmeye çalışmıştır.

Yine I. Dünya Savaşı'nı sonuçlandıran Mondros Mütarekesi'nde, İstanbul'un işgaline dair hiçbir maddede hiçbir ifade geçmemektedir. İtilaf devletleri adına imza koyan Amiral Calthorpe, İstanbul'u işgal ederek, Osmanlı hükümetini feshetmek ya da askeri boyunduruk altına almak gibi bir niyetleri olmadığının sözlü garantisini vermiştir. Mütareke sonrası İstanbul'a dönen Osmanlı heyeti, Calthorpe'un kişisel mektubunu da yanlarında taşımıştır. Calthorpe mektupta, Fransız ve İngiliz askerlerinin sadece boğazlarda bulunacağını, hatta Türk ordusundan küçük bir birliğin de bölgedeki Osmanlı egemenliğinin göstergesi olarak orada bulunabileceğini söylemektedir.

Fakat Mütareke'den sadece 13 gün sonra İngiliz ve Fransız güçleri İstanbul'a girdiler. Mütarekede işgal olmayacağı sözünü veren Calthorpe, bu kuvvetlerin başına geçirildi ve ilk işi Tevfik Paşa hükümetinden 200 kişiyi tutuklamak ve 30'unu Malta'ya sürgüne göndermek oldu. Tutuklananların tamamı Türk ve Müslüman yöneticilerdi. Calthorpe bu hareketi ile İstanbul'da bir işgal olduğunu ve işgal kuvvetleri ile birlikte hareket etmeyenlerin en sert şekilde cezalandırılacağı mesajını veriyordu. Amiral Calthorpe daha sonra Dışişleri Bakanlığı'na gönderdiği 371/4172/23004 no'lu mesajda tutuklamaların amacına ulaştığını ve tutuklamalarla İstanbul'daki muhtemel ayaklanmanın liderlerine gözdağı verildiğini söylüyordu.279

Savaşa gitmeden önce ayakkabısını temizleyen Türk askeri

Ayrıca savaş döneminden fişlenmiş birçok subay da bu sürgüne dahil edildi. İngilizler İstanbul'a ayak basınca, yalnız İstanbul'da değil, bütün Türkiye'de insan avı başlattı. Öncelikle 9 Türk komutanın cezalandırılmak üzere yakalanmasını istediler. Bunlar, 6. Ordu Komutanı Ali İhsan Paşa, Medine'yi savunan Fahrettin Paşa, Kafkasya Ordusu Komutanı Nuri Paşa, Azerbaycan Ordusu Komutanı Mürsel Paşa, Kafkasya 9. Ordu Komutanı Şevki Paşa, Pozantı'da 2. Ordu Komutanı Nihat Paşa, Yemen 40. Tümen Komutanı Galip Paşa ve Yemen'de 7. Kolordu Komutanı Tevfik Paşa'dır. Görüldüğü gibi bu isimler, savaşta İngilizleri yenen veya onlara güçlükler çıkaran ve vatanlarını kahramanca savunan Türk Ordusunun komutanlarıdır. Şunu belirtmek gerekir ki İngiliz derin devleti, komutanları hedef alarak Türklerin milli şuuru konusunda tarihi bir yanılgıya düşmüştür. Çünkü Türkler gibi milli şuur varlığı çok eskilere dayanan, tarih boyunca bağımsız yaşamış bir milletin içinden 100-150 kişinin yakalanıp sürgüne gönderilmesi, Türk Milletinin verdiği Kurtuluş Mücadelesini engelleyememiştir.

Mondros Mütarekesi sonrasında, 13 Kasım 1918'de İstanbul Boğazı'nda demirlemiş işgal kuvvetlerine ait donanma

(1) Fransız işgal kuvvetleri komutanı Louis Franchet d'Espèrey, Galata'dan Şişhane'ye girerken(2) İstanbul Limanı'nda Fransız Louis Franchet d'Espèrey ile İngiliz Edmund Alalenby'in buluşması

Dokuzuncu Ordu'yu dağıtmayan, silahları ve cephaneyi İngilizlere kaptırmayan, gıda stoklarını batıya taşıyan Yakup Şevki Paşa bu listenin en başındadır ve Malta'ya ilk sürgün edileceklerden olacaktır. Onun gibi Kars Şurası'nın bütün üyeleri de Malta'ya sürülecekler arasındadır. Kafkas Ordusu'ndan Halil Paşa, Küçük Cemal Paşa, Tümen komutanlarından Ali Rıfat ve Mürsel Bey'ler gibi birçok Türk Subayı, Mütareke'nin daha ilk aylarında İngilizlerce mimlenirler. İşgal karargahında bunları yakalamak, yargılamak ve sürmek için plan yapılmaktadır.

İşgal öncesi söylenen sözler ve verilen vaatler İngiliz taraftarı birçok aydın ve diplomat tarafından bir garanti olarak alınmıştır. Fakat mütareke sonrasında İngiliz Başbakan Lloyd George, sözlerini Türklere bir garanti amacıyla değil de kendi kamuoyunu, özellikle de Müslümanlarla savaştan muzdarip olan Hindistan Müslümanlarını rahatlatmak amacıyla söylediğini açıklayarak işgali kendince meşru göstermiştir.

Bilmemiz gereken şudur: İngiliz derin devleti amacına ulaşmak gayesiyle hedef şaşırtmacaya yönelik konuşmalar yapabilir, dost gözükebilir, söz verebilir veya resmi mektuplar imzalayabilir. Ama tüm bu vaatler, derin devletin temsilcilerini gerçek planlarından bir milim bile saptırmamaktadır. Onlar, yüzyıllar önce kapalı kapılar ardında yapılan sinsi planlardan hiçbir şekilde şaşmayacaklardır. Göz boyamaya ya da süslü sözlere aldanmak ileride büyük felaketlerin yolunu açacaktır.

◉İngiliz Derin Devleti Müttefiklerine, Anadolu için ABD Mandası Planladığını Söylemiştir

I. Dünya Savaşı'nın ardından haritaların yeniden şekillenmesi, 1919 Paris Konferansı'nda gerçekleşmiştir. 18 Ocak 1919 tarihinde başlayan ve aylarca süren konferansa 32 ülkeden temsilciler katılmış ve 1646 ayrı oturum gerçekleştirilmiştir. Ama bu geniş yelpaze göstermeliktir. Konferansın kararları "4 Büyük" adı verilen grup tarafından alınmıştır. İngiltere Başbakanı Lloyd George, ABD Başkanı Woodrow Wilson, Fransız Başbakanı Georges Clemenceau, İtalyan Başbakanı Vittorio Emanuele Orlando bu kararları alan 4 büyüktür.

Savaşı bitiren beş antlaşmanın metinleri Paris Konferansı'nda hazırlanmıştır. Aynı yıl Almanya ile imzalanacak Versailles, Avusturya ile imzalanacak Saint Germen, Bulgaristan ile imzalanacak Neuilly ve ertesi yıl Macaristan ile imzalanacak Trianon ile Osmanlı ile imzalanacak Sevr Antlaşması'nın şartları bu konferansta belirlenmiştir.

Osmanlı'yı parçalama planına geçmeden, Almanya ile yapılan Versailles Antlaşması'na da değinmekte fayda vardır. Anlaşma öncesi Alman kamuoyuna, Wilson Prensipleri olarak bilinen 14 ilkenin antlaşmanın temeli olacağı anlatılmıştır. Fakat iş imza aşamasına geldiğinde, ağır bir sömürgecilik antlaşması ortaya konmuş ve Almanlar manen ve maddeten aşağılanmıştır. Ağır şartlar, Alman ekonomisinin senelerce İtilaf Devletleri için çalışmasına sebep olmuştur. Birçok tarihçi, Almanya'da Nazi rejiminin yükselmesine ve Alman halkında intikam hislerinin doruğa çıkmasına sebep olarak, bu antlaşmanın ağır şartlarını göstermektedir.

Almanya ile yapılan Versailles Antlaşması'nın resmedildiği bir tablo. Bu anlaşma ile belirlenen ağır sömürge şartları, pek çok tarihçiye göre, Almanya'da Nazi Partisi'nin yükselmesine neden olmuştur.

İngiltere ve Fransa, Paris Konferansı'nda Osmanlı'nın; Arap bölgesi, Trakya, Akdeniz ve Ege bölgelerindeki topraklarını kendi aralarında paylaşmayı planlamışlardı. Türkiye'yi sadece Anadolu içlerinde sıkışmış Asyalı, küçük bir ülke haline getirmek istiyorlardı. Plana göre bu toprak parçasına sıkıştırılmış küçük Türkiye, ABD mandası altında hayatına devam edecekti.

Özetle Paris Konferansı'nda İngiliz derin devletinin planı; kendisini idare etmekten aciz gördüğü ülkelerin, gelişmiş ülkelerce sömürülmesi üzerine kuruluydu. İşte Orta Doğu, bu plan üzerine paylaşıldı. 21 Mayıs 1919'da İngiltere, Konferans'a bir bildiri sunarak Mezopotamya, Suriye ve Filistin'in İngiltere ve Fransa mandasına verilmesini, Osmanlı'nın da ABD mandasına katılmasını önerdi. Bu planın gerçek yüzünü Halide Edip Adıvar'ın 10 Ağustos 1919'da Mustafa Kemal'e gönderdiği telgraftan okuyalım:

1. Soldan sağa, İngiltere Başbakanı David Llyod George, İtalya başbakanı Vittorio Orlando, Fransa Başbakanı Georges Clemenceau, ABD Başkanı Woodrow Wilson Paris Konferansı'nda 2. Paris Konferansı'ndan bir kare

O dönemlerde de açıkça görülebildiği için İngiliz derin devletinin planları, her zaman daha sinsi ve daha kapsamlıydı. Amerikan mandası teşviki sadece bir oyundu. İngiliz derin devletinin çok önceden beri asıl isteği, parçalanmış, yıpranmış, yok olmuş ve zayıf bir Türk devletiydi.

İngiliz derin devletinin planlarını doğru analiz edebilmek için birkaç adım ilerisine bakmak gerekmektedir. Churchill için söylenen "O büyük bir İngiliz'dir; barışı korumaktan çok İngiltere'nin Avrupa'daki menfaatlerini korumayı düşünür"281 sözlerinin sadece Churchill için değil, derin devletin her adamı için geçerli olduğunu unutmamak gerekir. İngiliz derin devleti için müttefik ya da dost yoktur. Planın içindeki herkes amaca ulaşmak için kullanılacak bir elemandır. Bunların tek varlık sebepleri derin devletin amacına hizmet etmektir. Dünyanın en güçlü başkanı dahi olsa, kendisine dayatılan senaryoyu oynamaktan başka bir imkanı bulunmamaktadır.

◉ İngiliz Derin Devletinin Derin Stratejilerinden İtalyanlar da Zarar Görmüştür

I. Dünya Savaşı sürerken, Osmanlı Devleti'nin paylaşılması için İtilaf Devletleri arasında gizli anlaşmalar gerçekleşiyordu. Londra Protokolü olarak da bilinen ilk gizli anlaşma 1915 yılında imzalandı. Londra'da İngiltere, Fransa, İtalya ve Rusya arasında imzalanan gizli anlaşmaya göre, İtalyanlara itilaf kuvvetlerinin yanında savaşa girmesi karşılığında Antalya ve etrafındaki Akdeniz kıyıları vaat edilmişti. Rusya'da Çarlık iktidarının düşmesi ve Bolşeviklerin iktidara gelmesi ile bu anlaşma yerini 1917 yılındaki St. Jean de Maurienne Anlaşması'na bırakmıştır. Bu anlaşmada sadece İtalyan, Fransız ve İngiliz imzaları vardır. Yeni planda İtalyanlar, Akdeniz kıyılarına ek olarak İzmir dahil Batı Anadolu'yu alacaklardır.

1. İzmir'in Yunan işgali sırasında, Yunan ideallerini temsil eden bir çizim. 2. Yunanların emperyalist ihtirasları, İngiliz derin devleti tarafından kullanılmıştır. Yunanlar, aldatıldıklarını çok geç anlamışlardır.

Fakat savaş sonrası gerçekler bir kez daha İtalyanların beklediği gibi değil İngilizlerin en başta planladığı gibi gerçekleşti. Venizelos-Lloyd George işbirliği sonucunda Yunan ordusu 15 Mayıs 1919 tarihinde İzmir'i işgale başladı. 9 Eylül 1922'de Türk ordusu geri püskürtene kadar Batı Anadolu, Yunan ordularının işgalinde kaldı. İngiliz derin devleti, Yunanların emperyalist ihtirasını kullanarak, Anadolu topraklarında isteklerini yerine getirecek bir ordu oluşturdu. Aynı zamanda İtalya'nın bölgede tek başına güç ve söz sahibi olması engellenmişti. Tüm bu işgal planı da tümüyle bir propagandaya dayandırılmış, yerel Hristiyan halkını, sözde Müslüman çetelerden korumak adı altında bu sinsi plana uluslararası meşruiyet kazandırılmıştır. Oysaki bu iddiaların yalan olduğu, 12 Ekim 1919'da İstanbul'daki Müttefiklerarası Komisyon'un, İzmir'in Yunanlar tarafından işgali hakkındaki raporu ile açıkça ortaya konmuştu.

Rapor şu sözlerle başlıyordu:

Yapılan soruşturma göstermiştir ki, Mütareke'den beri Aydın vilâyetindeki Hristiyanların genel durumları memnunluk vericidir ve güvenlikleri hiçbir zaman tehlikeye düşmemiştir. Onun için, bu işgalin hiçbir şekilde haklı olmadığı ve Türkiye ile Müttefikler arasında imzalanmış bulunan Mütareke'nin şartlarını ihlal ettiği muhakkaktır.282

Fakat bu rapor dahi İngiliz derin devletinin planlarını engellememişti.

1. İşgal Kuvvetleri İzmir'e çıkarken 2.İngiliz derin devleti, Yunanistan'a İzmir'i vaat etmişti. Resimde, bu vaade inanan Yunan askerlerinin İzmir'de geçit töreni görülüyor.

İngiliz derin devleti İtalya'yı da tam olarak ihtiyaç duyduğu dönemde, müttefik görünümü vererek ve çeşitli vaatlerle kandırarak kullanmıştır. İhtiyacı bittiğinde de kendi başına bırakmıştır. Burada elbette İtalyanların Osmanlı üzerindeki bölme planlarının diğer İtilaf Devletleri'nin yaptığı gibi alçakça bir işgal politikası olduğu açıktır ve bu yönüyle dönemin İtalya'sı da diğer devletler kadar suçludur. Burada vurgulamak istediğimiz husus, İngiliz derin devletinin, kendi müttefikleri söz konusu olsa bile, her zaman kendi menfaatini düşünen ikiyüzlü politikasıdır.

Milli Mücadele hareketinin öncüsü ve Türk halkının ve Türkiye'nin kurtarıcısı Mustafa Kemal, İngilizlerin İtalyanlara yönelik bu çift yönlü siyasetini bağımsızlık mücadelemiz sırasında Türk halkı lehine kullanmıştır. İtalyan hükümeti, 1920 yılından itibaren Türk bağımsızlık hareketine silah, lojistik ve istihbarat desteği sağlamıştır.

The Armistice of Mudros was signed aboard this ship.

Mondros Mütarekesi'nin imzalanmasından sonra Boğaz'da işgal gemileri

Mondros Mütarekesi'nin imzalanmasından sonra işgal edilen bölgelerin haritası

◉Sözde Azınlık Haklarını Savunmak, İngiliz Derin Devleti'nin İşgalleri Meşrulaştırma Yöntemidir

Savaş sonrası imzalanan Mondros Mütarekesi'ne göre ordular karşılıklı olarak bulundukları yerde kalacaklardı. Herhangi bir tehlike baş göstermediği sürece hiçbir yeni işgal olmayacaktı. Fakat daha önce belirttiğimiz gibi İngilizler önce İstanbul'u işgal ettiler, daha sonra İzmir Yunanların işgaline girdi. Bu işgalleri haklı çıkarmak için kullanılan tek argüman, azınlıkların, özellikle de Hristiyan azınlıkların tehlike altında olduğu iddiasıydı. Mondros Mütarekesi'nin 7. Maddesi, İtilaf Devletleri'ne, güvenlik tehdidi görüldüğünde stratejik yerleri işgal etme hakkı vermişti. Anadolu işgali, 7. Madde'nin tanıdığı işgal hakkı ve azınlıklara yönelik tehditlerle birleştirilerek, uluslararası hukuka sinsi bir şekilde uygun hale getirildi.

Oysa Mütareke'nin imzalanmasının ardından ilk günlerde başkentte hava bambaşkaydı. Osmanlı Parlamentosu, Mütareke anlaşmasını oy birliği ile onayladı. Osmanlı PTT'si, mutlu bir olayı kutlarcasına mütareke için anma pulları çıkardı. Rauf Bey'in iyimser demeçlerinden sadece on gün sonra ise, 13 Kasım 1918 günü, 55 parçalık düşman donanması Çanakkale Boğazı'ndan girip Dolmabahçe önünde demirledi. Bu büyük armada, 22 İngiliz, 17 İtalyan, 12 Fransız ve 4 Yunan gemisinden oluşmaktaydı.

Dolmabahçe Sarayı önünde talim yapan İtalyan askerleri.

İngiliz derin devletinin yüzyıla yakın süredir yürürlükte tuttuğu Osmanlı'yı parçalama ve Türkleri Avrupa'dan atma planı, bu işgalle en yüksek noktasına ulaşmıştır. Başkent işgal edilmiş, ordu terhis edilmiş, ticaret gemileri, tersaneler, limanlar, demiryolları ve tüm haberleşme birimleri işgal kuvvetlerine tahsis edilmiştir. Tüm bu plan hukuki bir kılıfa uydurulmuş ve askeri kuvvetle desteklenmiştir. Osmanlı yanında yer alabilecek kamuoyu da, kara propaganda ile engellenmiştir.

İstanbul'un işgali sırasında Marmara sahilinde taşkınlık yapan İngiliz askerleri ellerinde içkileriyle

Yıllar boyu gazete haberleri, romanlar ve tiyatro eserleriyle, Avrupa ve ABD kamuoyunda işlenen Osmanlı düşmanlığı bu işgal için planlanmıştır. Barbar Türk imajlı karikatürler ve basılan yüzlerce kitap, risale, el ilanı, Hristiyanları sözde katleden Müslüman Türk imajı için kurgulanmıştır. Başta İngiltere ve Amerika olmak üzere tüm dünya kamuoyuna Hristiyanlık, özgürlük ve insan hakları adına Osmanlı'nın yıkılması gerektiği propagandası yapılmıştır. Osmanlı haklarını ve adaletini savunabilecek her ses önceden susturulmuştur. İngiliz derin devleti kendince tüm delikleri kapatmış, hiçbir açık nokta bırakmamıştır. Bu plan, Anadolu bağımsızlık hareketi ile 100 yıllık bir sekteye uğratılsa da bugün hala yürürlüktedir. Anadolu toprakları benzer bir şekilde 360 derece kuşatılmıştır. İman, birlik ruhu ve milli şuur ise bu planın karşısında durabilecek tek güçtür.

Eğer Allah size yardım ederse, artık sizi yenilgiye uğratacak yoktur ve eğer sizi 'yapayalnız ve yardımsız' bırakacak olursa, O'ndan sonra size yardım edecek kimdir? Öyleyse müminler, yalnızca Allah'a tevekkül etsinler. (Al-i İmran Suresi, 160)

(1) İşgal yılarında Dolmabahçe önündeki itilaf devletlerine ait gemiler(2) Allied troops landing at Sarayburnu(3)1910 yılında Amerika'da yayınlanan The Saturday Evening Post'un kapağında, barbar ve vahşi bir biçimde çizilmiş Türk askeri resmi. O dönemde ABD basını, Ortadoğu ile ilgili bütün istihbaratı İngilizlerden almakta ve bunun sonucunda korkunç bir "Türk" algısı oluşmaktaydı. (Türk Milletini tenzih ederiz.)

İngiliz Derin Devletine Çalışan Gazeteci Walter Lipmann

Birçok kaynağa göre, 1. Dünya Savaşı sonrası hazırlanan antlaşmaların temeli olarak belirlenen Wilson'un 14 İlkesi, İngiliz Hükümeti'nin, Wilson'un danışmanı ve Harvard mezunu bir gazeteci olan Walter Lipmann ile birlikte hazırladığı bir dokümandı. Barışı, bu ilkeler üzerine bina edeceklerini iddia etmişlerdi. Ancak daha sonra, gerek Versailles gerekse de Sevr antlaşmalarında görüldüğü gibi bu dokümanda ne barışa dair ilkeler vardı ne de ABD Başkanı Wilson'ın imzası. Wilson İlkeleri'nin yazımına önayak olan gazeteci Lipmann, daha sonra İngiliz derin devleti kurumu olan Chatham House'un ABD şubesi CFR'nin (Council for Foreign Relations) yöneticisi oldu. 8 Amerikan başkanına gayri resmi danışmanlık yaptı. 1946'daki kitabıyla Soğuk Savaş konseptini ilk tanıtan kişi oldu. Bugün geriye baktığımızda Lipmann'ı, "20. yüzyılın en etkili gazetecisi" ya da "modern gazeteciliğin babası" olarak tanımladıklarını görürüz. Başkanlar, başbakanlar, bakanlar değişse de derin devletin derinlerdeki adamları hiç değişmeyecektir.

İstanbul'un İşgali, Son Osmanlı Mebusan Meclisi ve Misak-ı Milli

İzmir'in işgali ile Anadolu bağımsızlık hareketinin güçlendiğini ve taraftarların gün geçtikçe arttığını görmekteyiz. Temmuz-Ağustos 1919'daki Erzurum ve Eylül 1919'daki Sivas kongreleri ile Türk Milletini temsil edecek kadrolar oluşturulmaya başlandı. Anadolu'da hemen her şehirde oluşan direniş hareketleri, Anadolu ve Rumeli Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti adında tek bir organizasyon altında toplandı. Bağımsızlık hareketinin ise yeni bir ismi vardı: "Kuva-yi Milliye". Aralık 1919'da, Osmanlı Devleti'nin son meclisi için seçimler yapıldı. Bu seçimler 22 Ekim 1919 Amasya Protokolü kapsamında planlanmıştı. Seçimlerde, yurdun dört bir yanında Kuva-yi Milliye görüşündeki adaylar milletvekili seçildi. Mustafa Kemal, bu seçimlerde Erzurum milletvekili seçildi.

12 Ocak 1920'de son Osmanlı Mebusan Meclisi İstanbul'da toplandı. 16 Mart'ta İstanbul'un işgalinin ardından meclis, Misak-ı Milli'yi ilan ederek Erzurum ve Sivas kongrelerinde kabul gören milli sınırları duyurmuş oldu.

1. Kuva-yi Milliye'nin Adapazarı'na girdiği günlerde çekilmiş bir fotoğrafı 2. Kuva-yi Milliye'nin Adapazarı'na girdiği günlerde çekilmiş bir fotoğraf

Osmanlı Mebusan Meclisi seçimleri ve ardından Misak-ı Milli'nin ilan edilmesi, İngiliz derin devletinin henüz Türk Milletini tanıyamadığının en büyük göstergesidir. Avrupa'daki kibirli bakış açısı ve Türkleri ikinci sınıf insan görme hastalığı, İngiliz derin devletinin 100 yıldır ilmek ilmek ördüğü planın en zayıf noktasıdır. Derin devlet zihniyeti, Türk Milletinin de, güç karşısında geri adım atacak ve zayıflık gösterecek bir karakterde olduğunu düşünmektedir. Fakat derin devlet temsilcilerinin hata yaptıklarını anlamaları için, ağır bir mağlubiyetle Anadolu'yu terk etmeleri gerekecektir.

İngilizler, Osmanlı Mebusan Meclisi için yapılacak seçimlerden rahatsız değillerdi; hatta saltanat yanlısı bir meclis kurulacağına emindiler. Fakat seçim ile birlikte Kuva-yi Milliye görüşündeki adaylar meclise girdiler. Bunun üzerine derin devlet temsilcileri meclisin İstanbul'da açılması konusunda baskı yapmaya başladılar. Bu sayede padişahın etkisi arttırılacak ve meclis, derin devletin isteklerine uygun kararlar alacaktı. Fakat bu da doğru bir öngörü değildi. Kurulan mecliste bağımsızlık sevdalıları Felah-ı Vatan (Vatanın Kurtuluşu) Grubu adıyla organize oldular. Ankara'da Misak-ı Milli hazırlandı ve İstanbul'a açıklanması için gönderildi. Bu gelişmeler işgal devletleri için kabul edilemezdi.

Meclis, işgal ile birlikte son karar olarak Misak-ı Milli'yi ilan etti ve kendini kapattı.

İstanbul'un işgali tüm yurtta protesto mitingleri ile kınandı. İşgal sırasında tutuklanan mebuslara karşılık olarak Anadolu'daki itilaf subayları tutuklandı. İşgal ile birlikte İstanbul ile haberleşme yer altına girdi. Anadolu ve İstanbul arasındaki tren yolu bağlantısı Geyve ve Ulukışla yakınlarında kesildi. İstanbul'a para ve değerli eşya gönderimi yasaklandı.

İstanbul'un işgali, tüm yurtta birliğe ve seferberliğe vesile olurken bir kısım İngiliz derin devleti yancılarının ise işgal kuvvetlerini alkışlarla karşılaması, onlar adına tarihe geçen bir utanç oldu. Sirkeci kıyıları, Galata Köprüsü ve Galata Rıhtımı, Tophane, Salıpazarı ve Dolmabahçe kıyıları, İngiliz derin devleti yancılarıyla dolmuştu. Kıyıdaki binaların bir kısmı, İngiliz, Fransız ve Yunan bayraklarıyla donatılmış, çiçeklerden tak-ı zaferler kurulmuştu. İşgal kuvvetlerinin askerleri yancılar tarafından alkışlarla karşılanıyordu.

Lord Kinross, o işgal günlerindeki İngiliz yancısı bazı Türkleri şöyle anlatır:

Bazıları şehre girmiş olan İtilaf Devletleri kuvvetlerinin yanında iş bulabilmek için feslerini atarak Türk olmadıklarını bile ileri sürüyorlardı...283

Artık Türk halkını temsil edebilecek bağımsız tek hareket olarak Kuva-yi Milliye kalmıştı. Ankara yönetimi, ilk iş olarak Anadolu mücadelesinin haklılığını dünya kamuoyuna duyurmak için 6 Nisan 1920'de Anadolu Ajansını kurdu. Ardından da 23 Nisan 1920'de cumhuriyetin temelini atan ilk meclis Ankara'da eski bir okul binasında kuruldu. Artık Türkleri temsil edecek yegane yasama organı Ankara'daydı. İki yıldan uzun sürecek Kurtuluş Savaşı bu sıralarda planlandı ve uygulamaya geçirildi.

1. İngilizlerin tutukladığı 15-16 yaşlarıda bir Kuva-yi Milliyeci Türk genci (Temmuz 1920)2. İngilizlerin esir aldığı Kuva-yi Milliyeciler3. Meclis'in dualarla açılışı. Açılış için özellikle Cuma günü tercih edilmiştir

İşgalin Stratejik Noktaları: Galata Kulesi ve Galata Bölgesinin Önemi

İngiliz derin devletinin işgal sırasındaki görüşü "Türkler yüzlerce yıl Avrupa'da kaldılar ve Avrupa'daki bütün belaların başı oldular. İstanbul Türk değildir Yunandır; Türkler oradan atılmalıdır" zihniyetiyle şekillenmekteydi. Aslında İngiliz derin devletinin bugün ülkemize yönelik yürüttüğü planları bundan farklı değildir; 100 yıl önce belirlenen siyaset, halen çeşitli yöntemlerle uygulanmaya devam etmektedir. Bugün ABD ve AB, derin devlet zoruyla, bu planın uygulayıcısı konumundadırlar. Rusya da bu plana çekilmeye çalışılmaktadır.

1. Galata Kulesi'nin İngiliz derin devleti tarafından tercih edilmesinin en büyük sebeplerinden biri, kuleden şehrin her yerinin görülebilmesidir.2. Galata Köprüsü'nün önüne yerleştirilen İngiliz Donanmasına ait denizaltı, İngiliz derin devletinin kendince yaptığı gövde gösterilerinden biriydi.3. Fransız işgal kuvvetleri Galata Köprüsü'nün üzerinde

İşte yaklaşık 100 yıl önce, 16 Mart 1920'deki işgal ile bu plan zirveye çıkmıştır. Birleşik Krallık, 26.525 asker ve 894 subay ile İstanbul'a girmiştir.284 İstanbul'un işgal kuvvetlerinin kontrolüne geçmesiyle birlikte, Londra'da derin mahfillerde bir neşe oluşmuştur. Bu ihtiras ise işgalin korunabilmesi için uygulanacak olan şiddet politikasını peşinden getirmiştir.

İşgal devletleri İstanbul'u paylaşırken, sur içindeki eski İstanbul'u Fransızlar; Beyoğlu ve Boğazlar mıntıkasının denetimini ise Britanya almıştır. Kadıköy ve Üsküdar bölgesinin kontrolü İtalya'ya verilmiştir. Ancak İngilizler, İtalyanları güvenilir bulmadığı için buraya da el atmışlardır. Zaten şehrin yüksek komutası Britanya yüksek komiserindedir

İşgal kuvvetlerinin bando takımı Galata Köprüsü'nde

İstanbul'da Fransız işgal güçlerine ait sadece Kumkapı'da bir hapishane vardı. Fakat İngilizler Galata Kulesi'nin altında, Arabyan ve Sansaryan Hanlarında, Kroecker ve Şahin Paşa otellerinde olmak üzere 5 hapishane kurmuşlardır. Bu bölge, binlerce insanın fişlendiği, işkenceye maruz kaldığı, Kuva-yi Milliye hareketine karşı casusluk faaliyetlerinin yürütüldüğü bir yerdir. Galata Kulesi, şehrin her yerinden görünen özelliği ile hem İngiliz derin devletinin sembolü olmuş hem de tüm istihbaratın toplandığı bir işkence merkezi olarak kullanılmıştır.

Aslında işgal yıllarında tüm Galata mahalleri birer İngiliz üssü haline gelmiştir. Galata Kulesi'nin bulunduğu sokak, Kuva-yi Milliyecileri izlemeye çalışan İngiliz istihbaratının merkezi olmuştur. Galata Kulesi de İngilizlerin gözetleme kulesi haline gelmiştir. İşgal süresince kulenin üzerinde İngiliz bayrağı dalgalanmıştır. O yıllarda kulenin kademeli çatısı üzerinde bir baraka vardır. İstihbarat amacıyla sonradan eklenen bu baraka, İngiliz askerleri tarafından gözetleme odası vazifesi görmüştür. Kulenin tepesi, Haliç ve İstanbul'un geniş bir alanını kapsayacak görünümünü gösteren eşsiz bir konuma sahiptir ve şehirdeki tüm hareketlilik kolayca takip edilebilmektedir.

İşgal yıllarında üzerinde İngiliz bayrağı dalgalanan Galata Kulesi ve Kule girişi önündeki işgalci İngiliz askerleri

Galata Kulesi'nin yanındaki 1904 yılında inşa edilen Galata Evi isimli bina da İngiliz karakolu olarak kullanılmaktadır. Bu bina ve kule içinde, Kurtuluş Savaşı destekçileri, İngiliz derin devletinin profesyonel sorgucuları tarafından ağır işkencelere tabi tutulmuşlardır. İşgal kuvvetlerine tabi olan korkaklar tarafından gelen jurnaller burada değerlendirilmiş ve kilit önemdeki kişiler bilgi amacıyla burada sorguya çekilmiş, şiddet görmüş ve işkenceye tabi tutulmuşlardır. Birçok vatansever burada şehit edilmiş ve Kule'nin altına gömülmüştür. İleriki dönemlerde, Galata Kulesi'nin derinlerinde bulunan çukurlar ve alt kısmındaki kanallarda insan kafatasları ve kemikleri bulunmuştur. Kulenin orta boşluğunun bodrumu da zindan olarak kullanılmıştır. İşgal döneminde bu metotlarla binlerce insan fişlenmiş ve işkence görmüştür.

(1) İngiliz Postanesi, Galata'da, İngiliz Deniz Hastanesi'nin hemen karşısında bulunur. Bu bina işgal döneminde İngilizler tarafından istihbarat amacıyla kullanılmıştır. (2) Galata Kulesi'nin sokağında bulunan, işgal döneminde binlerce Türk insanının fişlendiği, işkence gördüğü, Kuva-yi Milliye hareketine karşı casusluk faaliyetlerinin yürütüldüğü İngiliz Karakolu. Bina, önce İngiliz Hapishanesi olarak inşa edilmiş, ancak İngilizler İstanbul'u işgal ettikten sonra karakola dönüştürülmüştür. (3 and 4) İngiliz Deniz Hastanesi (Bahriye Hastanesi). Galata Kulesi'nin hemen sol altında bulunan küçük kule, İngiliz Bahriye Hastanesi'nin Rasat Kulesi'dir. İstanbul'un işgali sırasında İngilizler, bu kuleden İstanbul'a giren gemileri gözetlemiş ve istihbarat toplamışlardır.

Galata Kulesi, İngiliz derin devleti için çok hayati bir noktadır. Hem Mevleviliğin merkezi olarak bilinmekte, hem de İngiliz istihbaratının ve İngiliz dehşet ve şiddetinin üssü olarak görülmektedir. Bölge, aynı zamanda İngiliz mahkemesi olarak da kullanılmıştır. Yani Galata bölgesi, hem karakol, hem işkence evi, hem hapishane, hem mahkeme, hem de istihbarat elemanlarının buluştuğu bir noktadır. İngiliz derin devleti, Firavun'un Tarassut Kulesi'nde yaptığı gibi Türk halkını Galata Kulesi'nden izlemiştir. Galata'daki arazi üzerinde kurulan İstanbul'un ilk Mevlevihanesi de İngilizler tarafından istihbarat için kullanılmıştır.

(1) Galata Mevlevihanesi'ndeki dervişler(2) İngiliz derin devleti elemanlarının karargah haline getirdikleri Kroecker Oteli. Otelin bodrum katları işkence odaları olarak kullanılmıştır.

İşgal döneminde İngilizlerin İstanbul halkına yaptıkları zulmün ikinci önemli noktası ise Kroecker Oteli'dir. (Bu bina şu an öğretmenevi olarak kullanılmaktadır.) Otelin bodrumundaki odalar işkence odaları olarak kullanılmış ve işgale karşı gelen yüzlerce Kuva-yi Milliye direnişçisine bu odalarda işkence yapılmıştır. İngiliz derin devletinin John Bennett isimli istihbaratçı subayı işgal günlerinde Beyoğlu'nda şehre hakim konumdaki Kroecker Oteli'ni karargah haline getirmişti. Yüzbaşı Bennett elinde kamçısıyla, gece yarısı aşağıdaki işkencehanelerde kişileri sorguluyordu. Bennett işgal sonrasında da bir Mevlevi ve Sufi olarak Osmanlı ve Müslüman coğrafyası ile bağlarını hiçbir zaman koparmamıştır. İngiltere'de açılan ilk Mevlevi/Sufi tekkesini kuracak ve oranın ilk şeyhi olacaktır. Buradan, Türk Milletine ve Müslümanlara, Mevlevilik kisvesi altında zarar vermeyi hedefleyecek ve pek çok kişi onun ikiyüzlülüğünü fark edemeden İslam'ın yerine Rumilik gibi İslam'a muhalif bir anlayışı benimseyecektir. İngiliz derin devletinin İslam alemini içten çöküşe uğratma politikası, özellikle bu tarihlerden sonra Rumilik adı altında daha da yoğunlaşacaktır.

Gatala Mevlevihanesi Müzesi'nden bir görünüm.

Gatala Mevlevihanesi'nin temsili resmi

İngilizlerin İstanbul'daki istihbarat kaynaklarının özellikle Mevlevi tekkeleri olduğunu da burada belirtelim. Osmanlı'daki dönemin İngiliz hayranları, bir kısım "Rumi" vatan hainleri, söz konusu Mevlevihaneleri mesken edinmiş ve İngilizlere "sadık birer işbirlikçi" olabileceklerinin mesajını vermişlerdir.

İstanbul'u elinde tutmak isteyen işgal kuvvetleri halka yönelik de baskı uyguluyordu. Boğazda demirli işgal donanmasına ek olarak Galata Köprüsü'nün önüne de İngiliz denizaltısı yerleştirilmişti. Filoya ait silahlar şehre dönük ateşe hazır vaziyette bekliyordu. İşgal orduları tanklar ve zırhlı birliklerle İstanbul'da gövde gösterileri yapıyordu. Taksim Meydanı'nda hemen her noktaya tanklar yerleştirilmişti. Şehir içinde Osmanlı askerleri rütbesi ne olursa olsun işgal askerlerini selamlamak zorundaydı. İşgalcilerden karşılık vermesi ise beklenmiyordu. Halkın milli şuurunu engellemek için Padişah'a işgali tasvip eden ferman yayınlatılmış, Şeyhülislam'dan ve bazı din alimlerinden de fetva alınmıştı. Ayrıca İngiltere'den getirilen kasa kasa içkiler İstanbul meyhanelerini ve kahvehanelerini doldurmuştu. Bu sayede halk pasifize ve dejenere edilmeye çalışılıyordu.285

Galata Köprüsü üzerinde İngiliz deniz piyadeleri

Galata Köprüsü üzerinde İşgal kuvvetleri

İstanbul'un her yerinde İngiliz casusları mevcuttu. Kod adı RV5 olan bir ajan 1921'de İstanbul'da açtığı terzi dükkanıyla İttihatçı çevrelerin ve Atatürk'e yakın isimlerin terzisi olmayı başardı. Türk Dışişleri'ne girip çıkabiliyordu. Elde ettiği bilgileri İngilizlere aktarıyordu. Kod adı JQ6 olan diğer bir ajan ise İstanbul'da bir kahvehane işletiyordu. Bu kahvehane, Mustafa Kemal'e yakın isimlerin uğrak yeriydi. Mustafa Kemal taraftarlarının tüm toplantıları burada gerçekleşiyordu. Konuşulan gizli planlar, kahveci ajan tarafından doğruca İngilizlere aktarılıyordu. İstanbul halkı dört bir yandan İngiliz derin devletinin kuşatması altında yaşamını sürdürüyordu.286

Galata Köprüsü önünde, sözde halka baskı yapmak amacıyla tutulan İngiliz denizaltısı

İşgal Sırasında Basın Sansürü

Tarihçi ve yazar Atilla Oral, İstanbul'un işgal edildiği günlerle ilgili olarak şu bilgileri verir:

İstanbul Boğazı'nda demirli düşman savaş gemilerinin çok önemli faaliyetleri vardı. Düşman savaş filosu İstanbul'da 5 yıl boyunca süs olsun diye beklemedi. Planlı ve programlı bir sindirme savaşı yürüttü.287

Sindirme savaşı, halk üzerinde psikolojik çöküntü oluşturabilme amacı taşıyordu. Halk üzerinden yapılan propagandaya ağırlık verilmişti; çünkü İngiliz derin devleti, Milli Mücadele'ye yönelik halk desteğinin ortadan kalkmasını istiyordu.

Kitabın 1. bölümünde detaylı bahsettiğimiz gibi, İngiliz derin devleti, kuruluşundan itibaren halkın "milli ve milliyetçi" değerlerini çöküşe uğratmak istemiştir. Bunun temel sebebi, bu değerlerden uzaklaşan toplumların fazla ayakta kalamamalarıdır. İngiliz derin devleti, İstanbul'un işgali sırasında da halkın desteğini alamayan bir hareketin "milli" olmaktan çıkacağı düşüncesiyle psikolojik anti propagandaya ağırlık vermiştir.

İngiliz derin devleti için bunu sağlamanın en önemli yollarından biri, basına yönelik sansürdür. Bu nedenle, işgal sırasında Türk basınına ciddi şekilde sansür uygulanmıştır. Gazeteler, yayınlanmadan önce mutlaka İngiliz güçlerinin denetimindeki sansür memurlarının kontrolünden geçirilmiştir. İngiliz derin devleti tarafından uygun görülmeyen yazı ve fotoğrafların; gazete, dergi ve diğer yayın organlarında yayınlanmasına izin verilmemiştir. Bu dönemde yayınlanan pek çok gazetede, birçok sütun boş olarak basılmıştır. Bunun nedeni, İngiliz derin devletinin uygun görmediği içeriklerin baskı aşamasında zorla gazeteden çıkarılmasıdır. Üzerinde İngiliz sansür otoritesinden geçtiğine dair "Censored By Allied Authorities The Censor" (Müttefik Yetkililer Tarafından Sansürlenmiştir) ibaresi bulunmayan fotoğrafların yayınlanması çok büyük suçtur.

İşgal kuvvetlerine ait donanmalar İstanbul sularında

İngiliz derin devletinin uyguladığı insanlık suçunun tüm görsel kanıtları, o dönemde tamamen ortadan kaldırılmıştır. İşgale dair fotoğraf bulabilmek oldukça zor olmuştur. Çekilen savaş fotoğraflarının tümü İngiliz derin devleti tarafından sistematik bir biçimde toplanmıştır. Bu fotoğraflar yıllar sonra ancak İngiliz arşivlerinden elde edilebilmiştir. İngiliz arşivlerinden ele geçirilen bu fotoğraflar, yıllar sonra Türk halkını oldukça şaşırtmıştır. Atilla Oral, söz konusu fotoğraflara nasıl ulaştığını şu sözlerle açıklamıştır:

İngiltere arşivlerinde Türk Kurtuluş Savaşı ve işgal yıllarına ait çok sayıda önemli, görsel belgeler var. İngiliz devletinin, üzerinden belli bir süre geçtikten sonra arşivlerini araştırmacılara açtığı söylenir ama bu sadece yazılı bazı belgeler için geçerlidir. Fotoğraf gibi görsellere, ses kayıtlarına gelince bu iş değişir. Bu kitabı hazırlamak için 20 yıldır belge ve fotoğraf topladım. Hemen tüm görselleri İngiliz kaynaklarından, mezatlardan elde ettim. İşgalcilerin yıllarca sakladıkları görselleri, üçüncü kuşak torunları elden çıkarıyor, tarihin bilinmeyen pek çok yönü şimdi ortaya çıkıyor.288

İngiliz derin devletinin yaptığı zalimlikler, işgalin işkencelerle ve haksızlıklarla dolu gerçek yüzü, sansür nedeniyle hiçbir zaman Türk halkına ulaşamadı. Bu vahşeti anlamak ve o dönemde olanlara şahit olmak için 21. yüzyılın başlarına kadar beklemek gerekecekti. Bütün bu engellemelere rağmen gerçekleşmiş olan Milli Mücadele, İngiliz derin devletini en fazla şaşırtan olaylar arasındadır. Casuslar ve sansürler, Türk milletinin ferasetini engelleyememiş ve İngiliz derin devletinin bu tuzakları sonuç vermemiştir.

16 Mart 1920'de işgalci İngilizler, Şehzadebaşı'ndaki Mızıka Karakolu'nu basıp dört askerimizi şehit etmiş ve çok sayıda askerimizi de yaralamışlardı.

İşgal İstanbul'unda İngiliz Derin Devletinin Destekçileri

İngiliz mandasını savunan Damat Ferid Paşa

Kitabın önceki sayfalarında İngiliz derin devletinin İstanbul'u işgal planını nasıl uyguladığını detaylandırmıştık. Türk aleyhtarı propaganda ile nasıl uluslararası kamuoyunu yanlarına çektiklerini, diğer ülkelerle askeri işbirliği yaptıklarını, devletleri nasıl yönlendirdiklerini, anlaşmaları işgale uygun bir hale nasıl getirdiklerini, kendilerine karşı potansiyel muhalefeti nasıl engellediklerini ve en son olarak 16 Mart 1920'de işgali nasıl başlattıklarını anlattık. İngiliz derin devleti, işgalin devam edebilmesi için askeri, ekonomik ya da siyasal güç haricinde yerel destekçilere de ihtiyaç duyuyordu. Bu bölümde, bilerek ya da bilmeyerek işgalin parçası olan dönemin şahsiyetlerini ve kurumları anlatacağız.

İşgal döneminde yayınlanan Yeni İstanbul Gazetesi başyazarı Said Molla, 9 Kasım 1918 tarihinde "İngiltere ve Biz" başlıklı yazısında, bir kısım Osmanlı yöneticilerinin İngilizlere yaklaşımını şöyle anlatmıştı:

..."Anadolu köşelerine kadar memleketimizin bütün muhitinde İngilizler hakkında büyük bir hürmet ve muhabbet inkişaf eylemiş (meydana gelmiş) olduğundan, Türkiye'de ufak bir İngiliz müzaheretinin (yardımının) büyük ve vasi mikyasda (büyük ölçüde) başarıya ulaşacağı pek aşikardır", "Osmanlılar eski Türkler, ancak İngiliz kavm-i necibinin (soylu kavminin) samimi müzaheretiyle (yardımıyla) te'min-i hayat (hayatını temin) ve refah edebilir."289

İngiliz derin devleti, işgalin hemen sonrasında İstanbul'da, Müslüman düşmanı olan ve Anadolu hareketine karşı hareket eden büyük bir casus ağı kurdu. Bunların bir kısmı maaşa bağlanmışken bir kısmı gönüllü olarak çalışıyordu. İngilizlerin gücü, bazılarını adeta hipnoz etmişti.

İngiliz askerleri Galata Kulesi'nde

İşgal subayları, bazı tekke ve dergahları istihbarat amacıyla kullanıyordu. Bu tekkelerin en başında da Galata'daki Mevlevi tekkeleri vardı. O tekkelerin müdavimlerinden bir tanesi de, önceki bölümlerde kimliği hakkında bilgi verdiğimiz, İngiliz İşgal Komutanlığı İstihbarat Şube Başkanı John Bennett'ti. Bennett anılarında şöyle söylüyor:

Dervişlerin nelerle meşgul olduklarını öğrenmek üzere talimat almıştım. Bir derviş kılık değiştirmiş, gizli bir ajan ya da siyasi, dini bir cemaatin fanatik bir misyoneri olabilirdi. Bunların başında da Mevleviler geliyordu.290

İngiliz derin devleti, kendisine istihbarat sağlayacak elemanlarını tek tek seçmekte, yetiştirmekte ve kendisine tabi kılmaktaydı. Birkaç övgü, biraz para, biraz da gelecek vaadi bir kısım İstanbulluları yoldan çıkarmıştı. Basit çıkarlar, bazıları için vatanın kurtuluşundan önde gelmişti. İşgalci askerlerin anılarında tarif ettikleri gibi, İstanbullular arasından fesini atıp İngiliz dostu olduğunu iddia ederek derin devletin kapılarını aşındıranlar vardı. Ancak her zaman olduğu gibi zalimin ve casusun hesapları geldiği yere geri dönecek ve sadece Allah'ın planı galip gelecekti.

Onlara bir süre tanıyorum. Hiç şüphesiz Benim düzenim sapasağlamdır. (Araf Suresi, 183)

İngiliz Muhipler Cemiyeti – Osmanlı Yönetimindeki İngiliz Dostları

İngiliz Muhipler Cemiyeti (İngiliz Dostları Derneği), Damat Ferid Paşa ve Said Molla gibi üyeleri bünyesinde barındıran, hararetli bir şekilde İngiliz mandasını savunan ve Milli Mücadele'ye karşı hareket eden bir dernektir. 20 Mayıs 1919'da kurulmuştur. Derneğin ana politikası İngilizlerden para yardımı alarak Anadolu'da karışıklıklar çıkarmak ve Milli Mücadeleyi engelleyebilmektir. O dönemde Kurtuluş Savaşı'na karşı yapılan tüm yerel ayaklanmaların arkasında derneğin izi vardır. Derneğin bir diğer hedefi ise, çeşitli yayın organları yoluyla İstanbul kamuoyunda, Ankara hükümeti aleyhinde ve İngiliz derin devleti lehinde imaj oluşturmaktır.

Dernek kurucu üyelerinden Said Molla, İstanbul'da Yeni İstanbul gazetesi ile propagandalar yapmıştır. İngiliz Büyükelçiliği'nden aylık 300 lira maaş aldığı daha sonra belgelerle ortaya çıkmıştır.291 Derneğin kuruluş beyannamesi, sözde "ilkel Türk soyunun Avrupa'dan getirilecek damızlık erkekler yoluyla ıslah edilmesi" gibi ilginç düşünceleri olan Dr. Abdullah Cevdet tarafından kaleme alınmıştır (Necip Türk Milletini tenzih ederiz). Dernek, kuruluşundan sonraki 3 ay içinde 53 bin üyeye ulaşmıştır. 23 Mayıs 1919'da Said Molla, tüm belediye başkanlarına tek kurtuluş yolunun İngiliz manda ve himaye fikrinin kabulü olduğunu telgrafla telkin etmiştir.292

Mustafa Kemal Atatürk, Nutuk'ta, derneği ve üyelerinin amacını şu şekilde anlatmıştır:

Atatürk'ün Nutuk'ta bahsettiği Rahip Frew, İngiliz istihbaratının İstanbul şefi idi. Bütün İngiliz haberleşme şifreleri Frew'in elinde idi. Karakol Cemiyeti'nden Ali Rıza Bey bu şifreleri çalmış ve çözmüştü. Bu sayede Damat Ferid Paşa'nın teşviki ile Diyarbakır'da isyana kalkışacak Bedirhan Aşireti'nin bilgileri ve bu isyanın ne zaman başlayacağı Frew'un dosyasından öğrenilmiş, doğrudan doğruya Mustafa Kemal Paşa'ya haber verilerek tedbir alması sağlanmıştı.

İstanbul'da İngiliz propagandası yapanlar sadece İngiliz Muhipler Cemiyeti üyeleri değildi. Refi Cevat Ulunay'ın çıkardığı Alemdar gazetesi Atatürk'ün Samsun'a ayak bastığı gün "Kimi İstiyoruz" başlıklı başyazısında, "Her gün bir uzvumuz (organımız) koparılacağına tenimizi bir doktora teslim edip kurtulalım. Anglosaksonlar bulundukları yere öyle bir hayat nefh ederler (üflerler) ki, onu istikbale (geleceğe) karşı kuvvetli bir namzet (aday) olacak bir mevkiye (konuma) getirirler." demişti.

Yine Damat Ferid'in ardından göreve gelen Sadrazam Tevfik Paşa, 11 Kasım'da göreve gelir gelmez Daily Mail gazetesine şu demeci vermişti: "Gayemiz, İngiltere ile eski dostluğumuzu canlandırmaktır. İtilaf devletlerinin bizi biraz tecrübeli şahısların emrine vermeleri lazımdır."294

Bediüzzaman, Kuva-yi Milliye Karşıtı Fetvaları Geçersiz Saymıştır

İngiliz derin devleti, İstanbul'un işgalinden hemen sonra, bazı sözde din adamlarını da kendisine destekçi olarak devşirmiştir. 1920'de İngilizlerle işbirliği yapan sözde alimler, İngiliz işgalinin hak olduğunu, Kuva-yi Milliye'nin İslam'a uygun olmadığını belirten bir fetva yayınlamışlardır. Bu fetvaya ilk karşı çıkan Bediüzzaman Said Nursi'dir:

İşgal altındaki bir memlekette İngilizlerin emri ve tazyiki altında bulunan bir idarenin ve meşihatın (şeyhülislamın) fetvası mualleldir (sakattır), mesmu (güvenilir) olamaz. Düşman istilasına karşı harekete geçenler asi değillerdir, fetva geri alınmalıdır.295

Bediüzzaman'ın İngiliz derin devletini tasvir eden sözleri şöyledir:

İngiliz (İngiliz derin devleti) siyasetinin hassa-i mümeyyizesi (ayırıcı özelliği), fitnekârlık (fitnecilik), ihtilâftan istifade (ayrılıklardan menfaat sağlamak), menfaat yolunda her alçaklığı irtikâp (organize) etmek, yalancılık, tahripkârlık (tahrip edicilik), hariçte menfiliktir (olumsuzluktur). Fenalık ve ahlâk-ı seyyie (kötü ahlak) siyasetine vasıta olduğu için, her yerde ahlâk-ı seyyieyi (kötü ahlakı) himaye ederek teşcî eder (cesaretlendirir).296

Bediüzzaman, İstanbul'un işgali ve kara propagandaları ile fikri olarak mücadele eden dönemin en önemli din alimidir. Üstadın, Arapça ve Türkçe olarak gizlice basılıp el altından dağıtılan Hutuvat-ı Sitte isimli eseri, İngilizlere karşı Kuva-yi Milliye şuurunu pekiştiren önemli bir yayındır. Bu eserden sonra İngiliz işgal komutanlığı Bediüzzaman'ın öldürülmesi emrini vermiş ve Üstad, İngilizler tarafından tüm İstanbul'da aranmıştır. Ama Allah'ın koruması ile derin devletin eli Bediüzzaman'a ulaşamamıştır.

Milli Mücadele yıllarında, cepheye gerek kağnılarla gerekse sırtlarında cephane taşıyan Türk kadınları

İngiliz Derin Devleti, Milli Mücadele'yi Engelleyememiştir

İngiliz derin devletine yaranma amacı güden daha önce bahsettiğimiz kişilerden gelen istihbaratlarla, Milli Mücadele'nin yanında yer alan, Anadolu'ya silah getiren, insan ve yardım malzemesi sağlayan vatanseverler deşifre ediliyordu. Yakalanan kahramanlar mahkeme edilmeden sorgusuz sualsiz İngiliz idam mangalarının önünde kurşuna dizilerek şehit ediliyorlardı. İdam öncesinde, Yüzbaşı Bennett'in Kroecker Oteli'ndeki işkencehanelerine getiriliyor ve bodrum katında istihbarat amacıyla ağır şekilde şiddet görüyorlardı.

Elbette yukarıda anlatılan karakterler, Türk halkı içinde sadece küçük bir zümre idi. İstanbul halkı ölümü göze alarak eline geçen silah ve cephaneyi saman arabaları, yem torbaları ve sebze küfeleri içinde Karadeniz Boğazı'nın dışına kadar taşıyıp İnebolu'ya gidecek mavnalara yüklüyordu. Vatanseverler kurşuna dizilmeyi göze alarak Selimiye ve Maçka gibi silah depolarını boşaltıyordu. Düşman kuvvetleri, Türk limanlarındaki bütün gemi ve motorlara el koymuşlardı. Onun için karada kağnılar, denizde mavnalar tek nakil vasıtaları idi.

İstanbul halkı işgal yıllarında aç ve çıplak kaldı. İstanbul'u besleyen, giydiren şehirler artık bu görevi yapamıyordu. Bütün bu yokluklara rağmen fedakar Türk Milleti, elinde avucunda ne varsa Milli Mücadele'yi desteklemek için Anadolu'ya gönderdi. Kadınlar yatak ve yastıklarındaki yünleri Anadolu'daki askerlere giyecek ve çorap yapmak için kullandılar.

İşgalin Organizatörleri ve Derin Devlet Bağlantıları

Dönemin İngiliz Başbakanı Churchill, "Dünyada çok kapsamlı bir olayın yaşandığını ve çok ince hesaplarla yapıldığını, bizlerin de bu senaryoda sadece sadık bir uşak olarak hizmet edeceğimizi göremeyen kör ve ahmaktır" demiştir.297

PKK terör örgütünün lideri Öcalan da, başlattığı terör faaliyetlerine asıl olarak İngiliz derin devletinin yön verdiğini ve bu tip temel politikaları bu derin güçlerin planladığını açıkça ifade etmektedir:

İngiltere, bizim konumuza en akıllı yaklaşan ülkedir. MED TV'ye yayın hakkı verdi. Politikaları İngiltere oluşturur. ABD'ye uygulattırır. İngiltere bence ana politikayı oluşturmaktadır. Avrupa'daki işbirlikçilerine ama özellikle ABD'ye bunu uygulattırmaktadır. Ortada bu konularla ilgili belge yok, olması da mümkün değildir zaten. Ancak gelişmelerde dikkat edilmesi gereken konu Avrupa'nın İngiltere'de düğümlenmesidir. Konulara çok derin yaklaşıyor.298

İngiliz derin devleti, yıllarca Müslüman alemi içinde mezhepçilik, aşiretçilik gibi unsurları yaygınlaştırmış ve Müslümanlar arasında bölücülük çıkarmıştır.

Öcalan, 11 Nisan 2008 tarihinde İmralı'daki bir konuşmasında ise İngiliz derin devletine şu şekilde dikkat çekmiştir:

İngiliz derin devletinin, planlarını uygulayan ve yöneten kadrolara ihtiyacı vardır. Bu bölümde İstanbul'un işgali temelinde "Osmanlıyı Parçalama Planı"nı yöneten ve uygulayanları kendi ağızlarından tanıyacağız.

Lloyd George

Osmanlı'nın parçalanışı planının uygulanması yıllarında, İngiliz Hükümeti'nin başı Başbakan Lloyd George'du. Başbakan, Türk toprakları ve Türklerin geleceği için uyguladığı planı şöyle tanımlıyordu:

Yunanlar, Doğu Akdeniz'de geleceğin milletidirler. Büyük Yunanistan, İngiliz İmparatorluğu için paha biçilmez bir kazanç olacaktır. Doğu Akdeniz'in en önemli adaları onlarındır. Bunlar, Süveyş Kanalı Yolu ile bizim Hindistan, Avustralya ve Uzakdoğu'ya giden ulaştırma yollarımız üzerinde bulunan tabii deniz üsleridir. Eğer onlara milli yayılışları devrinde sağlam bir dostluk gösterirsek, İmparatorluğumuzun birliğini sağlayan büyük yolun başlıca koruyucularından biri olurlar.299

George'un bu sözlerinin anlamı şuydu: Anadolu topraklarını da içine katarak kurulacak sözde "Büyük Yunanistan", İngiliz İmparatorluğu'nun sınırlarını koruyacak bir bekçi görevini üstlenecekti. Lloyd George bu amaç doğrultusunda da Yunanları Doğu Trakya ve İzmir'e çıkartarak, onların sözde "milli yayılışlarını" sağlamaya çalıştı. İngiltere bu sayede Türkleri kendi ülkelerinde yenmek için İngiliz askerini tehlikeye atmamış olacak ve "Büyük Yunanistan" ideali peşinde olan Venizelos'u alet olarak kullanacaktı. Lloyd George; Yunan işgali ile Türkiye'nin gücünü yok edip , Türk topraklarını müttefikler arasında paylaşmayı kolaylaştırmak niyetindeydi. George, bu planı gerçekten de uygulamaya koymuş, Yunan yenilgisinin ardından sürekli övgü yağdırdığı bu müttefiki tam anlamıyla yarı yolda bırakmıştır.

İngiliz Başbakanı daha önce de birçok defa "Türkleri Orta Asya'ya sürmek Avrupa için bir mecburiyettir" gibi ırkçı sözlerle Türklere bakış açısını anlatıyordu. Keza, İstanbul'un işgalini kabinesinde ve İngiliz Parlamentosu'nda onaylatmak için kullandığı "Türkler ancak direnemeyecekleri bir güç kullanılarak akıl yoluna götürülebilirler," ifadeleri işgalin fitilini ateşlemiştir.300

Lloyd George'un Atatürk'le ilgili 19 Ekim 1922 tarihinde Avam Kamarası'nda sarf ettiği meşhur söz, İngiliz derin devletinin planının kimler tarafından ve nasıl bozulduğunu açıkça ortaya koymaktadır:

İnsanlık tarihinde dâhiler pek ender görülür. Fakat ne acıdır ki, Tanrı, bir dâhiyi Türkiye'de dünyaya getirdi ve biz onunla çarpışmak zorunda kaldık. Mustafa Kemal gibi bir dâhiyi yenmemiz imkânsızdı.301

Lloyd George, Türkiye'yi parçalama planlarının başarısızlığa uğramasının hemen ardından istifa etmek zorunda kaldı. 1930'lara gelindiğinde siyaset alanından uzaklaşmış ve güven duyulmayan bir siyasetçi olarak etkisiz hale gelmiştir.

Lord Curzon

Lloyd George hükümetlerinin Dışişleri Bakanı Lord Curzon, "Hindistan sınırı Fırat'ta olmalıdır" tezinin sahibidir. İngiliz derin devletinin politikası gereği, Hindistan'ın tam kontrolü için, Osmanlı sınırları içindeki Arap ve Kürt bölgelerinin, İngiliz mandası altına alınması gerektiğini savunmuştur.

Nereden para bulacaksınız, ancak biz verebiliriz. Memnun olmazsak kimden alacaksınız? Harap bir memleketi nasıl kurtaracaksınız? İhtiyaç sebebiyle yarın para istemek için karşımıza gelip diz çöktüğünüz zaman, bugün reddettiklerinizi cebimizden birer birer çıkartıp size göstereceğiz!302

Bu sözler Lozan Görüşmelerinde Lord Curzon tarafından İsmet İnönü'ye söylenmiştir. Gerçekten de bugün dahi görüşme masalarında Lozan'da geri aldığımız tüm haklar çeşitli vesilelerle karşımıza çıkartılmakta, zorla geri alınmaya çalışılmaktadır. Bugün, AB'nin vize serbestisi için terörle mücadele kanununu değiştirmemizi istemesi dahi Curzon'un tehdidinin hayata geçmiş örneğidir.

Curzon'un, necip milletimize yönelik bakışı 4 Şubat 1920'deki notlarında şöyle geçmektedir:

Türkler Avrupa'dan atılmalıdır. Amerikan Senatör Lodge'nin dediği gibi İstanbul Türklerden tamamen alınmalı, bir veba tohumu olan savaşların yaratıcısı, komşuları için bir küfür olan Türkler, Avrupa'dan silinmelidir. Türkler Asya'nın Kızılderilileridir, akıbetleri de onlar gibi olacaktır.303 (Türk Milletini tenzih ederiz)

Somerset Arthur Gough-Calthorpe

İstanbul'daki İngiliz Yüksek Komiseri Amiral Calthorpe'un, Londra'ya gönderdiği birçok telgrafta, Osmanlı Devleti'ni zayıf düşürmenin bir yolunun da Kürtler ile Türkleri birbirine düşürmekten geçtiği ifade edilmiştir.

Mondros Mütarekesi görüşmeleri sırasında Amiral Calthorpe "Türkleri incitip üzmemek için elden gelen her şeyin yapılarak, Yunan gemilerinin İzmir gibi İstanbul'a da gönderilmeyeceği kanaatinde bulunduğunu; fakat 'İstanbul işgal edilmeyecektir' suretinde bir madde konulamayacağını" söylemiştir.304 Bu sözlerden sadece 13 gün sonra Yunan ve İngiliz gemileri boğaza demir atmışlardır.

İzmir'in Yunanlar tarafından işgal edileceğini bildirmek görevi de yine Calthorpe'a düşmüştür. Amiral 14 Mayıs 1919 günü sabah saat 9:00'da 17. Kolordu Kumandanı Ali Nâdir Paşa'ya bir nota vererek "İzmir istihkâmları ile müdâfaa tedbirlerini hâiz (sahip olan) arazinin, Mütârekenâme'nin 7. maddesine uygun olarak İtilâf Devletleri kuvvetlerince işgal edileceğini" bildirmiştir. Aynı gün ikinci nota ile de, 15 Mayıs 1919 günü Yunanların İzmir'i müttefikler adına işgal edeceği ve limandaki donanmanın işgal sırasında düzen temininde en üst yetkili olacağını söylemiştir.

John Michael de Robeck

Amiral Robeck, Kürt-Ermeni anlaşmasının taraflara ve İngiltere'ye önemli siyasi kazançlar sağlayacağına inanıyordu. 11 Aralık 1919'da Lord Curzon'a gönderdiği telgrafta anlaşmanın İngiltere'nin bölgedeki çıkarlarını koruduğunu yineleyerek, Kürt ve Ermeni isteklerinin dikkatli bir şekilde desteklenmesi ve himaye edilmesi gerektiğini ifade etti. Lord Curzon ise 20 Aralık tarihli cevabında Komiserliğe tarafların cesaretlendirilmesi ve teşvik edilmesi emrini verdi.305

Kürt ve Ermeni kardeşlerimize isteklerinin verilmesi kuşkusuz normaldir. Burada dikkat çeken nokta, İngiliz derin devleti elemanlarının bunu sadece kendi menfaatleri için istemeleridir. Menfaat bittiğinde ise İngiliz derin devleti, tıpkı Lozan sonrasında olduğu gibi, Kürt köylerini bombalamaktan çekinmeyecektir.

Aynı zamanda İstanbul'un işgalinin mimarlarından olan De Robeck "Müttefikler barışı zorla kabul ettireceklerse, İstanbul'da Türklere üstün gelip onların direnişlerini zayıflatmak zorundadırlar" ifadesi ile işgali haklı göstermeye çalışmıştır.306

George Francis Milne

Savaş ve işgal öncesi Karadeniz orduları komutanlığı yapan ve İstanbul'un işgalinin komutasına atanan George Milne, Kafkas halkları ve Türkler için şu sözleri sarf etmiştir:

Bölge ve tüm yerleşik halkların hepsi aynı şekilde tiksindiricidir. Gürcüler, Bolşeviklerin kılık değiştirmiş halidir. Ermeniler, her zamanki Ermenilerdir - değersiz bir ırk. En iyisi gibi olan Azeri Türkleri de gerçekte barbardırlar. İngiliz ordusunun çekilmesinden sonra halklar birbirlerine düşecektir ama tüm ülke birbirinin boğazını kesse bile dünyanın büyük bir kaybı olmaz. Bu halklar için bir İngiliz askerinin bile hayatını kaybetmesine değmez.307 (Burada adı geçen tüm milletleri sarf edilen sözlerden tenzih ederiz)

George Milne, Atatürk'ün Anadolu'da başlattığı hareketten çok tedirgin olmuştu. Osmanlı Savaş Bakanlığı'ndan 6 Haziran 1919'da şu istekte bulundu:

General Kemal Paşa ile kurmaylarının vilâyetlerde bulunuşlarının istenir bir şey olmadığını ekselansınıza bildirmekle onur duyarım. Seçkin bir generalle kurmaylar kurulunun ülke içinde dolaşmaları, kamuoyunu tedirgin etmektedir. Ben askerlik bakımından bunların çalışmalarını gereksiz görmekteyim. General Kemal Paşa ile yanındakilerin hemen İstanbul'a dönmeleri için emir vermenizi dilerim.308

1. Bell ve Lawrence, Churhill ile birlikte Kahire Konferansı için Mısır'da2. İngiliz derin devletinin Osmanlı'da isyanları organize etmek için gönderdiği ajanlar: Gertrude Bell ve T. E. Lawrence

Milne'ın Türk halkını ve İstanbul yönetimini küçük gören, çoğunlukla üst perdeden olan konuşma üslubundan ve Savunma Bakanlığı'nın çaresiz cevaplarından Atatürk de çok rahatsız olmuştur. Nutuk'ta düşünceleri şöyledir:

…Bu hâl, ne teşkilât-ı milliyeye karşı izzetinefis meseleleri çıkaran Harbiye Nazırı'nın ve ne de Osmanlı Devleti'nin istiklâlini temin etmek mesuliyetini deruhte etmiş (üzerine almış) olan kabinenin izzetinefis ve haysiyetine dokunmuyor. Bu hâlin kendilerinin haysiyetini ve devletin istiklâlini çoktan rahnedar eylemiş (zarar vermiş) olduğunu fark etmek istemiyorlar. Hiç olmazsa protesto etmiyorlar. Hiç olmazsa bu tasallut (saldırı) ve tecavüz-i istiklâlşikenaneye (istiklali bozacak bir tecavüze) vasıta olmayız diye feryada cesaret edemiyorlar…309

Burada yer verdiğimiz ifadeler, bu şahısların Türklerin aleyhine sözlerinin sadece küçük bir kısmıdır. Gerçekte kalpleri Türk Milleti'ne karşı kin ile doludur ve İstiklal Mücadelesi'nin başlama tarihine kadar ve sonrasında bu kini ortaya çıkaracak galiz uygulamalarda bulunmuşlardır. Kendilerince aşağı bir ırk olarak gördükleri Osmanlı Milletlerini her fırsatta ezmeye ve küçük düşürmeye çalışmışlardır. Gerçekte, bugün de benzer zihniyet devam etmektedir. Dostluğu ve geleceğini derin devletler yanında bulacağını sananlar bu gerçeği unutmamalıdırlar.

(1) Sir Charles Harington Harington(2) İsmet İnönü, İstanbul İşgal Orduları Başkomutanı Sir Charles Harington Harington'un veda partisinde(3) Sir James Marshall-Cornwall

Osmanlı Topraklarındaki Casuslar İstanbul'a Rapor Vermektedir

Osmanlı'nın yıkılması planının temel uygulayıcıları, toprakların dört bir yanına dağılmış olan casuslar olmuştur. Bu casuslar devletler kurmuş, ülkeleri bölmüş, krallar atamış ve sınırları çizmişlerdir. Bu geniş casus ağı, İngilizler tarafından, İstanbul'daki askeri istihbarata bağlı operasyon merkezi tarafından yönetilmiştir. İstanbul'un işgali, bu casusluk ağına da lojistik anlamda destek sağlamıştır. "İşgal subayı" adı altında Anadolu'ya onlarca casus sevk edilmiştir.

Bağımsızlık hareketinin güçlenmesi ile bu istihbarat ağı Türk askeri planları üzerine yoğunlaşmıştır. 1921'de Sir James Marshall-Cornwall, Genelkurmay Başkanı Sir Charles Harington Harington'a bağlı özel istihbarat subayı olarak atanmıştır. Cornwall, Ankara Hareketi'ni ve Mustafa Kemal Paşa'yı izlemek için küçük ama operasyonel bir ekip kurmuştur. Çok iyi Türkçe konuşan Cornwall, daha sonra 1941'de, İsmet İnönü'yü İngilizlerin yanında II. Dünya Savaşı'na girmeye ikna etmek için bir kez daha Türkiye'ye gönderilmiş fakat bu çabasında başarılı olamamıştır.

İngiliz Derin Devletinin Saltanata Bakışı ve Osmanlı'nın Geleceği Planı

I. Dünya Savaşı sırasında İngiliz Başbakanı Lloyd George "Arapça konuşan her yer Osmanlı İmparatorluğu'ndan alınmalı ve manda haline getirilmelidir" demiştir. Başbakan sözlerini, "Türkler Anadolu'nun bir kısmına sahip olacaklar, fakat Avrupa'da hiçbir toprak sahibi olamayacaklardır. Türklere boğazlarda ve denizlerde hiçbir yer verilmeyecektir." diyerek tamamlamıştır.310 İngiliz derin devletinin Osmanlı'nın geleceğine yönelik yüzlerce yıl öncesinden belirlenmiş planı tam olarak budur.

Kastedilen, Türklerin; Ankara, Konya ve İç Anadolu çevresinde tutulmasıdır. Bu plan, İngiliz Dışişleri Bakanı Lord Curzon tarafından Lozan'da açıkça dile getirilecektir. Aslında bu plan da sadece geçici bir duraktır. İngiliz derin devletin planına göre, Türk Milleti Orta Asya'ya sürülmeden bu baskı bitmeyecektir. Bu, İngiliz derin devletinin derin siyasetidir. Bugün Güneydoğu'yu PKK'ya vermek isteyen; Karadeniz'de federasyon olsun ve bölge Doğu ve Batı Karadeniz olarak ikiye bölünsün, Akdeniz ile Antalya bölgesi federasyon olarak ayrılsın diyen; İstanbul'u uluslararası bir toprak, İzmir ve bölgesini ise bağımsız bir devlet olarak gösteren haritaları basan yine bu derin devlettir.

İngiliz derin devletinin bölme planını, Maurice de Bunsen başkanlığında "Asya Türkiye'sini İnceleme Komisyonu"nun 30 Haziran 1915'te hazırladığı rapor yeterince anlatmıştır. Komisyon raporda, Osmanlı topraklarının Suriye, Filistin, Ermenistan, Anadolu/Türkiye ve Irak adıyla beş büyük bölgeye/özerk vilayete bölünmesini önermiştir. Ayrıca Akdeniz'den Basra Körfezi'ne uzanan hat üzerinde stratejik noktaların doğrudan veya dolaylı yollarla İngiliz kontrolü altına alınmasını şart koşmuştur. Bunun da yolu, Filistin ve Irak'ın tamamen işgal edilmesinden geçmektedir. Böylece İngiltere, savaş sonrası Asya Türkiye'sinde (Musul dahil) petrol başta olmak üzere bütün ekonomik imtiyazları ele geçirebilecektir.

İngiliz Yüksek Komiseri Amiral Webb, İngiltere'deki bir dostuna 19 Ocak 1919'da gönderdiği bir mektupta şöyle demiştir:

Görünürde memleketlerini işgal etmediğimiz halde valilerini tayin ediyor veya görevlerinden uzaklaştırıyoruz. Polislerini yönetiyor, basınlarını denetliyor, zindanlarına girerek Rum ve Ermeni tutukluları işlemiş oldukları suçlara aldırmadan özgür bırakıyoruz. Demiryollarını sıkça denetimimizde tutuyor ve istediğimiz her şeye el koyuyoruz. Politikamız süngünün keskin ucuna dayanıyor... Halife elimizin altında bulundukça İslam dünyası üzerinde ek bir denetim aracına da sahibiz.311

1920'de imzalanan Sevr Antlaşması'na göre sınırları belirlenmiş Türkiye Cumhuriyeti haritası. Bu ihanet antlaşması, Atatürk'ün başlattığı Milli Mücadele vesilesiyle geçersiz kılınmıştır.

Bu sözlerin geçtiği zamanlar, İngiliz derin devletinin Osmanlı üzerindeki gücünün zirvede olduğunu düşündüğü anlardır…

Bu kibir ve üstünlük kompleksi, İngiliz derin devletinin, Anadolu hareketini tam olarak kavrayamamasına sebep olmuştur. İngilizler ilk başlarda ulusal direnişe inanmamışlardır. Ankara'da şekillenen bu harekete karşı görüşleriyle bilinen dönemin Renin gazetesi, bunu, şu aşağıdaki sözlerle ortaya koymaktadır:

Mustafa Kemal Paşa, Anadolu'da bir ulusal eylem oluşturmaya çalışıyor. Bu ne çocukça bir hayaldir! Bütün dünyanın gücüne karşı, savaştan ezilmiş olan zavallı Anadolu'nun gücüyle kafa tutmasının ne hükmü olabilir? Anadolu'da ne kalmıştır, ne vardır ki direniş eylemi yapılabilsin?312

Mondros Mütarekesi'nin ardından imzalanan Sevr Antlaşması da bu planın son uygulama tahtasıdır.

Sevr Antlaşması İngiliz derin devleti emperyalizminin en şaşırtıcı örneklerinden biridir. Zamanın sözde en ileri, en modern ve en liberal devlet adamları, konferans masalarında emperyalizm ve toprak ihtirası ile uluslarla nasıl oynayıp, dünyada nasıl bir güç dengesi kuracaklarını hesaplamaya başlamışlardı. Sözde "Hasta Adam" ilan edilen Osmanlı Devleti'ni yalnız parçalamakla kalmayacaklar; aynı zamanda önemli bölgelerini ve limanlarını işgal ederek bu hayati parçaları da alıp götüreceklerdi. İngiliz derin devleti, yenilmiş ve yıkılmış olarak gördükleri Türklerin bütün bu işgal ve parçalama planlarına itiraz edemeyeceğine emindi.

İngiliz derin devleti, Halifelik ve saltanatın kendi kontrollerinde sembolik bir makam olarak kalmasını planlıyordu. Plana göre, İstanbul ayrı bir devlet haline gelecek, padişah ise Kocaeli ya da Bursa dolaylarında mukim kılınacaktı.313 Ancak Yüce Allah, Hz. Mehdi (as)'ın çıkış yeri olan İstanbul'u ve Türk topraklarını deccali odakların eline bırakmadı. Kendilerini en üst akıl zanneden bu kibirli güruh, her aklın üzerindeki Aklı, Yüce Rabbimiz'in planını hiç hesaba katmamışlardı.

Onlar (inanmayanlar) bir düzen kurdular. Allah da (buna karşılık) bir düzen kurdu. Allah, düzen kurucuların en hayırlısıdır. (Al-i İmran Suresi, 54)

(1) Sevr Antlaşmasını imzalayan Osmanlı heyeti. Soldan sağa; Rıza Tevfik, Damat Ferid Paşa, Hadi Paşa, Reşid Halis.(2) Damat Ferid Paşa, Sevr'de trenden inerken(3) Türk topraklarının itilaf Devletleri'ne teslim edildiği Sevr Antlaşması'na imzalar atılırken

İstanbul Devleti Projesi, Boğazların Kontrolü Planı

İngiliz derin devletinin savaş sonrası İstanbul için planı, şehri, bağımsız bir şehr-i devlet haline getirmekti. Kurulacak yeni devletin sınırları, doğu-batı hattında Marmara Denizi'ne kıyı olacaktı. Avrupa yakasında Çatalca'ya kadar, Asya yakasında da İzmit'e kadar olan topraklar bu şehrin sınırları içinde kalacaktı. Bu devlet, aslında İngilizlerin boğaz hakimiyetini sağlamak için görev yapacak bir uydu-devlet olacaktı. Bu nedenle Çanakkale Boğazı ve Marmara'daki adalar da bu devletin sınırlarına eklenecekti. Milletler Cemiyeti (şimdiki Birleşmiş Milletler) hamiliğine verilecek bu devlet ile sınırdaşları arasında da silahsız tampon bölgeler oluşturulacaktı. İstanbul Devleti Hükümeti, Milletler Cemiyeti tarafından oluşturulacak ve bu hükümetin başkanlığını İngiliz ve Fransız delegeler dönüşümlü olarak yapacaktı. Plana göre İstanbul Devleti, Osmanlı'dan tamamen, Müttefik devletlerden de sadece finans, adalet ve jandarma konularında bağımsız olacaktı.

Günümüzde de "İstanbul Devleti" projesi farklı adlarla gündeme getirilmektedir. İstanbul'un farklı özerk bir yönetimi olması ve AB içine Türkiye'den ayrı statüde kabulü gibi farklı modeller sunulmaktadır. New York Times gazetesinde 14 Mayıs 2016'da yayınlanan Türkiye'nin ayrı devletler şeklinde bölümlere ayırıldığı haritada, İstanbul bağımsız bir devlet olarak gösterilmiştir. Yani 1900'lerin planı, hala yürürlüktedir. Daha önce de birçok kez belirttiğimiz gibi İngiliz derin devletinin planları hiçbir zaman ortadan kalkmaz, sadece soğutulur, geçici olarak rafa kaldırılır veya oyuncuları değiştirilir. Bütün planlar, yüzyıl da geçse, zamanı geldiğinde tekrar karşımıza çıkartılır.

14 Mayıs 2016 tarihli New York Times Gazetesi, I. Dünya Savaşı sırasında gizli olarak imzalanan ve Osmanlı topraklarını parçalara ayıran Sykes-Picot Antlaşması'nın 100. yıl dönümünde, dönemin ABD Başkanı Woodrow Wilson tarafından hazırlanan bu haritayı yayınladı. Amaç, Sykes-Picot'nun hala geçerli olduğunu hissettirmek, İngiliz derin devletinin parçalama planının hala gündemde olduğu imajını vermekti.

Amerikan Ulusal Arşivi'ndeki 867.00/883 numaralı belgeye göre, gizlice planlanan İstanbul Devleti Projesi'nin haritası

Fakat önemli olan, Türkiye'yi hiç bir gücün asla bölemeyecek olmasıdır. Türkiye'nin kaderinde bölünüp parçalanma yoktur. Dolayısıyla İngiliz derin devletinin planı ne kadar güçlü olursa olsun, ne kadar sıklıkla karşımıza çıkarsa çıksın, Yüce Rabbimiz'in yazdığı kaderin asla önüne geçemeyecektir.

İngiliz derin devletinin o dönemlerde sorunu, Milli Mücadele hareketini ve Türklerin vatan bağlılığını tam kavrayamamış olmalarıydı. Derin devletin şu anki temsilcilerinin bugün düştüğü hata, yine aynı hatadır. Bu derin yapının insanları, çeşitli yayın organları yoluyla, hayali bir bölünmüş Türkiye haritası yayınlayarak bunun için terör örgütleriyle sinsi bağlantılar kurarak veya ülke içinden casus yancıları kullanarak emellerine ulaşacaklarını zannetmektedirler. Türk Milletinin buna asla ve kesinlikle izin vermeyeceğini bir türlü kavrayamamaktadırlar. Planlarının asla işlemeyeceğini, Türkiye'nin kaderinde hiçbir şekilde bölünme olmadığını yakında anlayacaklardır.

Aslında İngiliz derin devletinin asıl sorunu, Allah'ın planının her şeyin üzerinde olduğunu ve tüm sinsi planları ortadan kaldıracak güçte olduğunu kavrayamamalarıdır. Kaderde gerçekleşecek olan mutlaka Allah'ın planıdır. Yüce Allah ise, imanlı insanların, samimi olanların, doğru ve dürüst insanların aleyhinde asla yol vermez.

…Allah, kafirlere müminlerin aleyhinde kesinlikle yol vermez. (Nisa Suresi, 141)

Anadolu'da Kuva-yi Milliye'ye Karşı İsyanlar ve Derin Devlet Bağlantıları

Mustafa Kemal Atatürk

İngiliz derin devleti İstanbul'u işgal ederken, aynı zamanda güçlenmekte olan bağımsızlık hareketini de bastırmak için planlar yapmaktaydı. İlk planda Milli Bağımsızlık hareketine karşı bir birlik oluşturdu ve askerlerini eğitip silahlandırdı. Bu küçük orduya Kuva-yi İnzibatiye dendi ve başına Süleyman Şefik Paşa getirildi. Benzer şekilde Anadolu'nun içlerinde, Ankara Hükümeti'ne karşı mücadele veren çeteleri de silah ve para ile destekledi. Başta Ahmet Anzavur olmak üzere bu çeteler, Rus iç savaşından kaçan Kafkas kökenli mültecilerden oluşuyordu. Mustafa Kemal, bağımsızlık savaşının ilk yıllarında bir yandan devletleşme mücadelesi verirken bir yandan da bu çetelerle savaşmak durumunda kaldı.

İngiliz derin devleti, Anadolu sınırları içinde kalan Kürtleri de Kuva-yi Milliye ile karşı karşıya getirmeye çalıştı. "Kürtlerin Lawrence'ı" lakabı ile anılan istihbarat subayı Binbaşı Edward William Charles Noel, Kürtleri ayaklandırmak ve Güneydoğu Anadolu'yu Osmanlı'dan koparmakla görevlendirilmişti.

Noel ve faaliyetlerini yine Nutuk'tan Atatürk'ün ağzından anlatalım:

Türklerle Kürtler arasında bir kardeş harbine sebebiyet vermek için, Kürtleri, İngiliz himayesi altında müstakil bir Kürdistan kurma planına iştirak etmek üzere tahrik ettiler. Bu teşebbüslerini tahakkuk ettirmek için büyük paralar harcadılar, her türlü casusluğa baş vurdular... Bu suretle Noel isimli bir İngiliz subayı uzun bir zaman Diyarbakır'da gayretler sarf etti ve faaliyetlerinde her türlü aldatma ve sahtekârlığa başvurdu.314

Kürtlerin ari ırktan olduğunu ve bu nedenle Avrupalılara Türklerden daha yakın olduğunu savunan Binbaşı Noel'in önerisi, Güneydoğu Anadolu bölgesinde Kuzey Kürdistan ismiyle İngiltere'nin gözetiminde, özerk bir idare kurmaktı.

Solda: Kurtuluş Savaşı'nda İstanbul Hükümeti'nin Kuva-yi Milliye'ye karşı kurduğu Kuva-yi İnzibatiyeSağda: İngiliz İstihbarat subayı Binbaş Edward William Charles Noel

İşgal yıllarında İstanbul

İstanbul'un Kurtuluşu

Kuva-yi Milliye orduları 9 Eylül 1922'de İzmir'i düşman işgalinden kurtardıktan sonra kuzeye Çanakkale Boğazı'na doğru yöneldiler. 15-23 Eylül tarihlerinde, Türk ve İngiliz orduları karşı karşıya iken, İngiliz Parlamentosu içinde tartışmalar devam ediyordu. Kimisi barışı istiyor, kimisi "savaşa devam" diyordu. En sonunda 23 Eylül günü, Doğu Trakya ve İstanbul'un Türklere verilmesine karar verildi ve hemen ardından 11 Ekim 1922 tarihinde de Osmanlı Devleti'nin hukuken sonunu getiren ve Kurtuluş Savaşı'nın sona erdiğini belgeleyen Mudanya Mütarekesi imzalandı. İngiliz derin devletinin 100 yıllık Anadolu planı, Atatürk önderliğindeki Anadolu bağımsızlık hareketi ile yıkılmış oldu. İngiliz derin devleti, bu başarısızlıktan Başbakan Lloyd George'u sorumlu ilan ederek istifa ettirdi. George'un, bir daha İngiliz siyasetinde adı hiçbir zaman geçmeyecekti.

İngiliz orduları belki İstanbul'dan ayrıldılar ama Musul'dan, Irak'tan, Arabistan'dan ve Kuveyt'ten çekilmediler. İngiliz derin devleti, İsrail ve Filistin sorununu oluşturmaktan vazgeçmedi. Elini Süveyş ve Mısır'dan, Suriye'den ve Ürdün'den hiç çekmedi. Kürtleri kışkırtma çabasından hiç vazgeçmedi. İngiliz derin devletinin Osmanlı'yı yıkarak Ortadoğu'da kurduğu sistem bugüne kadar Müslümanlara hep savaş ve ölüm getirdi. Ortadoğu ve Kuzey Afrika bölgesinde 20. yüzyılda 100'den fazla ihtilal, 30 iç savaş yaşandı. 15 milyondan fazla Müslüman can verdi. Suikastlar, ayaklanmalar, toplu katliamlar, kimyasal silahlar, Müslümanın Müslümanı şehit ettiği kanlı savaşlar hiç eksik olmadı. 21. yüzyılın başları, yani içinde bulunduğumuz dönem ise çok daha kanlıydı.

(1) İstanbul'un kurtuluşu sonrasında Galata Köprüsü üzerinde Türk Ordusu'nun resmi geçidi (2) 6 Ekim 1923, Şükrü Naili Paşa'nın komutasındaki kahraman Türk ordusu, Gatala Köprüsü'nden geçerken, İstanbulluları selamlıyor.

Sadece Ortadoğu değil Hindistan, Pakistan, Bangladeş ve Afganistan'da da benzer şeyler yaşandı. Derin devlet elemanları kuzey adalarındaki köşklerinde, dukalıklarında keyif sürerken, uçsuz bucaksız topraklar Müslüman kanıyla sulandı. Ne gariptir ki, İngiliz derin devleti, bu savaşları kendi askerleri ile kazanmadı. Müslüman kanı yine Müslümanlar tarafından döküldü.

İngiliz derin devletinin Ortadoğu'ya getirdiği kargaşa ruhuna devam edecek olursak; kendi devletini kurmak hayaliyle kandırılan Kürtler, Irak ve Suriye'deki hükümetler tarafından yoğun baskı ve zulme uğradılar. Şii komşular, Sünni komşular aleyhine; Sünni komşular da Şii komşular aleyhinde kışkırtıldı. Dindarlar, milliyetçiler, liberaller ve solcular hep birbirlerine karşı tahrik edildi. Kuveyt işgal edilirken İngiliz derin devleti ajanları Saddam'a, Kuveyt'in kendisine ait olduğu ve bu yüzden kendi malına el koyması gerektiği telkinini veriyorlardı. Hafız Esad Hama'da katliam yaparken, yanındaki sözde danışmanları "sen onları öldürmezsen onlar seni öldürecek" diyorlardı. Arap orduları İsrail'e toplu olarak saldırmadan evvel İngiliz diplomatlarından yeşil ışık almışlardı. İngiliz derin devleti, söz konusu Arap ordularının İsrail güçleri karşısında yenilgiye uğrayacaklarını elbette ki biliyordu. Mısır'ın, sözde kendi ülke menfaatleri adına Süveyş Kanalı'nı millileştirmesi sadece İngilizlere yaramıştı.

Çocuklar savaşı, kavgayı, yıkımı, zulmü hak etmezler. Ancak İngiliz derin devletinin dünya üzerinde oluşturduğu kabus, bu zulüm sisteminin içinde yaşayan çocukların yüzlerinden okunmaktadır.

Burada şunu belirtmek gerekir: Ortadoğu politikasında suçun tümünü İngiliz derin devletine yüklemek o kadar gerçekçi olmayacaktır. İngiliz derin devletinin oyunları kuşkusuz sinsi ve acımasızdır. Fakat derin devletin bütün bu oyunlarına gelmek, asıl olarak Müslüman camiasının en büyük gafletlerinden ve hezimetlerinden biridir. Kuran'a dayanıp Allah'a güvenmeyi unutmuş, hurafeleri din gibi görmeye alışmış, İngiliz derin devletinin türettiği "üstün ırk" safsatasına inanarak kendisini aciz ve aşağı görmeye alışmış bir kısım İslam toplulukları, bu hezimet ile karşı karşıya kalmışlardır. Bu insanlar, kimi zaman sözde "üstün ırk"ın yancılığını yapmakta sakınca görmemiş ve derin devletin propagandasına daima açık hale gelmişlerdir. İşte bu yüzden bu gafletin ceremesini fazlasıyla çekmişlerdir, hala da çekmektedirler. İslam camiası, Kuran'dan uzaklaştıkça, Müslümanlar Müslümanlardan uzaklaştıkça, derin devletin tezgahladığı bu oyunların piyonu olmaya devam edeceklerdir. Bu büyük tehlikenin mutlaka görülmesi ve İslam camiasının İslam'da –yalnızca Kuran'a dayalı İslam'da– bir araya gelmeleri şarttır. İslam camiasının bir araya gelerek, tüm dünyaya kaliteyi, sevgiyi, barışı, adaleti getirecek bir öncü olması elzemdir.

İnkar edenler birbirlerinin velileridir. Eğer siz bunu yapmazsanız (birbirinize yardım etmez ve dost olmazsanız) yeryüzünde bir fitne ve büyük bir bozgunculuk (fesat) olur. (Enfal Suresi, 73)

İngiliz Derin Devletinin İslam'ı Müslümanların Elinden Alma Çabası

200 yıl evvel "Kuran-ı Kerim yok edilmedikçe, Avrupa'ya barış gelmeyecek. Kuran'ı Müslümanların elinden almalıyız"315 diyen İngiltere eski Başbakanı William Ewart Gladstone'un takipçileri, bugün tüm güçleriyle Kuran'ı Müslüman dünyasından uzaklaştırmaya çalışmaktadırlar. Bunda da belli oranda başarılı olmuşlardır. Kuran'ı Kerim, Müslümanların elinden geniş çapta alınmış, yerine hurafelerle dolu bağnaz bir felsefe konmuştur. İngiliz derin devletinin günümüz siyasetinin, daima Müslümanların elinden gerçek İslam'ı, yani Kuran Müslümanlığını almak olduğu asla unutulmamalıdır. İngiliz derin güçleri, Kuran Müslümanlığının olağanüstü kaliteli, barış ve sevgi kaynağı, tam demokratik bir model olduğunu, gayet iyi bilmektedirler. Böyle bir modelin, mutlaka dünya çapında galip geleceğinin ve kendilerinin inşa etmeye çalıştığı sahte sosyalist-komünist-anarşist-emperyalist sistemi yok edecek güçte olduğunun farkındadırlar. İşte bu farkındalık nedeniyledir ki, İngiliz derin devletinin asıl mücadelesi, gerçek İslam ile olmuştur.

İngiliz derin devleti, Osmanlı'yı yıkarken ve ardından parçalarken daima bu kirli yönteme başvurmuştur. Kuran Müslümanlığını tanımayan, kendisinde imani bir güç bulamayan ve hurafeler nedeniyle doğru dürüst düşünemeyen bir kısım Osmanlı paşaları ve öncüleri, bu yıkımı adeta kendi elleriyle hazırlamışlardır. Bugün Ortadoğu ülkelerini paramparça ederken İngiliz derin devletinin hala aynı yönteme başvurduğu unutulmamalıdır. En önemli yıkım yolunun "kardeşler arasında ayrılık çıkarmak" olduğunu gayet iyi bilen ve çok iyi tecrübe etmiş olan İngiliz derin devleti, bunu her fırsatta, tekrar tekrar uygulamaya geçirmektedir. Bu kirli plan deşifre olduğuna göre, Müslüman camiasının buradaki mesajı görmesi ve hatayı teşhis etmesi elzemdir.

Parçalanmaya ve savaşlara çare, daha fazla Müslüman düşman edinmek değildir. Tam tersine, Müslümanları bir araya getirebilecek yola başvurmak gerekmektedir. Bu yol ise, sadece ve sadece Kuran'a sarılarak bulunabilecektir. Dolayısıyla İslam aleminin yapması gereken şey, kendi düştüğü hatayı görüp, Yüce Kitabımız Kuran ile bu durumu acilen bertaraf etmektir.